අදහස් බූන්දි
විධිමත් සංහිඳියාවක සවිමත් පදනම
බූන්දි, 18:03:57
පසුගිය වසර කිහිපයක පටන්, මේ මොහොත දක්වාම අප සමාජය තුළ සුවිසල් කතිකාවතකට ලක් වූ සංකල්පයක් වේ නම්, එය සංහිඳියාවයි. යුද ගිනිදැල් භෞතිකව නිවී ගියදා පටන් උතුරේ සිට දකුණටත්, දකුණේ සිට උතුරටත් සියලු පුරවැසියන් ප්‍රාර්ථනා කළ, ප්‍රාර්ථනා කරන බලාපොරොත්තුව සංහිඳියාවයි.
සංහිඳියාවේ වචනාර්ථය දෙස විමසිලිමත්වීමේදී එය සිංහලයෙන් නිපන් වදනක් නොවේ. ඔක්ස්ෆර්ඩ්, කේම්බ්‍රිජ් හා වොකැබියුලරි යනාදී ශබ්දකෝෂවල ඉංග්‍රීසියෙන් 'Reconciliation' ලෙස ලියැවෙන මෙම ඉංග්‍රීසි වචනයේ අර්ථය වන්නේ, පුද්ගලයින් දෙදෙනෙකු හෝ කණ්ඩායම් ද්විත්වයක් අතර ඇති වූ කිසියම් ගැටුමක් හෝ මත භේදයකින් පසුව මිත්‍රත්වය, සමගිය, සාමදානය ගොඩනැගීමයි. එය අප සිංහලයේදී 'සංහිඳියාව' ලෙස හඳුනාගන්නාවිට දමිළ භාෂාවේදී එය 'සමරසම්' යනුවෙන් වර නැගේ.
කෙසේ නමුත් ඉංග්‍රීසි, ප්‍රංශ හා ලතින් භාෂා ඔස්සේ සිදුවූ පරිණාමයට අනුව එය වත්මන් සිංහල සමාජ සංස්කෘතිය වෙත ප්‍රවේශකොට විග්‍රහ කරන කල්හි, එමගින් සරලවම අර්ථ ගැන්වෙන්නේ අප රටේ ඇති වූ ජනවාර්ගික අරගලය හේතුවෙන් විභේදනය වූ සමාජ සංස්කෘතික දේහය, අන්‍යෝන්‍ය වටහාගැනීමක් සහිත සංස්කෘතිකමය අවබෝධතාවක් වෙත ගෙන ඒමේ ක්‍රියාවලියයි.
පුරා දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ උතුර සහ දකුණ ලෙස බෙදී අපි යුද්ධයක පැටලී සිටියෙමු. ජයග්‍රහණය උදෙසා යුද්ධ කළෙමු. එහිදී ගලා ගිය රුධිරය හා ඒ සමඟ ඇද වැටුණු කඳුළු, ප්‍රාමාණිකව මෙතෙකැයි කියා කිව නොහැකිය. මේ සියල්ල අතරතුර සියලු ජන හදවත් පසාරු කරමින් පැතිර ගිය අහිමිවීමේ, වෙන්වීමේ ශෝකයෙන් නැඟුණු සෝ සුසුම්වල වේදනාව, උණ්ඩයෙන් විඳි වේදනාවට වඩා තීව්‍ර විය. එම වේදනාව අද දක්වාම; මේ මොහොත දක්වාම උතුර-දකුණ භේදයකින් තොරව අපි විඳිමින්, විඳවමින් සිටින්නෙමු. යුද්ධයේ අවි ගැටුම කෙලෙසින් හෝ අවසන් විය. නමුත් එම ගැටුමේ නිමිත්ත නිර්මාණය කළ සමාජ, දේශපාලනික හා සංස්කෘතිකමය සාධකවල අවසානයක් අදට ද සිදුවී නොමැත. එබැවින් යුද්ධය ජයග්‍රහණය කළ ද එමගින් දැනෙන වේදනාව, යුද්ධයක පරාජයෙන් ලබන වේදනාවට වඩා බරපතල බව අද වන විට ඔබ අප සැමට හොඳාකාරවම ප්‍රත්‍යක්ෂ වී හමාරය.
ඒ අනුව සංහිඳියාව අවශ්‍ය වන්නේ මෙම වේදනාවෙන් මිදීම උදෙසා වන එකම විසඳුම එයම වන බැවිනි. විශේෂයෙන්ම සංහිඳියාව ඇති කිරීම උදෙසා, තුන්වන පාර්ශ්වයක අනිවාර්ය මැදිහත්වීමක් අවශ්‍ය වන බව සාමය පිළිබඳ සුවිශේෂී මැදිහත්කරුවෙකු වන ආචාර්ය ජෝන් ගල්තූන් විසින් සඳහන් කර තිබේ. එනම් ගැටුමට; විරසකයට ලක්වූ පාර්ශ්ව දෙක අතර සංහිඳියාව ගොඩනැඟීම උදෙසා රාජ්‍ය හෝ රාජ්‍ය නොවන තුන්වන පාර්ශ්වයක් සිටිය යුතු බවයි. ඒ අනුව, අද වන විට ශ්‍රී ලංකාව තුළ සංහිඳියාව ගොඩනැඟීම සඳහා රජය මැදිහත්ව සිව් වැදෑරුම් වැඩපිළිවෙලක් ඉදිරිපත් කොට තිබේ. සත්‍ය සෙවීම, යුක්තිය ඉටුකිරීම, හානි පූරණය හා යළි සිදුවීම වැළැක්වීම සහතික කිරීම වශයෙන් වූ එම වැඩපිළිවෙල දියත් කිරීම උදෙසා දීපව්‍යාප්තව පුළුල් යාන්ත්‍රණයක් ද බලාත්මක වේ. පසුගිය 2015 වසරේ ජනවාරි මස මෙරටට පැමිණි ෆ්‍රැන්සිස් පාප් වහන්සේ පවා ජනාධිපතිවරයා වෙත දන්වා සිටියේ රට තුළ සංහිඳියාව ඇති කිරීම උදෙසා මූලික වශයෙන්ම සිදුකළ යුත්තේ සත්‍ය හෙළිදරව් කිරීම වන බවයි.
එනම් දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ රට තුළ සිදුවූයේ මොනවාද? ඒවා ඒ අයුරින් සිදුවීමට බලපෑ හේතු සාධක කවරේද? ඒ සඳහා ගනු ලැබූ ක්‍රියාමාර්ග මොනවාද? නමුත් එම අර්බුද නිරාකරණය කරගැනීමට අපහසු වූයේ ඇයිද? යනාදී වශයෙන් යුද්ධයකට හේතු වූ සියලු සත්‍ය අප සමාජය ඉදිරියේ හෙළිදරව් කරගත යුතු බව එමඟින් අර්ථවත් වේ. උගත් පාඩම් පිළිබඳ කොමිසමේ නිර්දේශවලට අනුව, රට තුළ පැවති අර්බුදකාරී වාතාවරණයට ප්‍රධානතම හේතුව බවට පත්ව ඇත්තේ භාෂාව පිළිබඳ ගැටලුවයි. ඒ අනුව සංහිඳියාව යනු හදවතේ ඇති විය යුතු සංවේදනාවක් වන බැවින් එය වටහා ගැනීමටනම් භාෂාවේ සන්නිවේදන අභියෝග සාර්ථකව ජය ගත යුතුය.
ඒ අනුව සුළු ජාතිය කොන්වී, පීඩාවට පත්වීම සඳහා ඍජුවම භාෂා ප්‍රශ්නය බලපෑවේය, උතුර, දකුණ වෙන් වෙන්ව සිය අනන්‍යතා සොයන්නට විය. සමස්ත ද්‍රවිඩ ජනතාවම ත්‍රස්තවාදීන් ලෙස දකුණ විසින් සැලකූ අතර, සමස්ත දකුණම ඔවුන්ගේ සතුරන් බව උතුර සැක කළහ. දකුණේ උණ්ඩයෙන් මෙන්ම උතුරේ උණ්ඩයෙන් ද ළය පසාරුවී ගලායන්නේ එකම රතු පැහැති රුධිරය වුවත්, උතුර-දකුණ නිරන්තරයෙන්ම ජීවත්වීමට උත්සහ කළේ වෙන් වෙන්ව ජාතීන් වශයෙනි. දමිළ භාෂාවට, එම සංස්කෘතියට වෛර කරමින් දකුණෙන් ඔවුන්ව පළවාහැර සිංහල පමණක් යන අන්තවාදී විභේදන දකුණේ ඇති වූ අතර, උතුර ද සිංහලයන්ව ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට විය. වෙන්වී බෙදී ජීවත්වීමට, ස්ථානීයව අනන්‍යතා සෙවීමට අප කුඩා කල සිටම පුරුදු පුහුණු වූයේ, කාලාන්තරයක් මුළුල්ලේ ක්‍රියාත්මක මෙම ඝනීභූත වූ අනන්‍යතා සෙවීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙසිනි.
භාෂාවෙන් ආරම්භ වූ මෙම අරගලය ආගම, භූමිය, ප්‍රදේශය, සිරිත් විරිත්, යනාදී ප්‍රවහයන් ඔස්සේ උඩුදුවන්නට වූ අතර, එකිනෙකා ඉවසන්නට අපට නොහැකි විය. රටක් තුළ විවිධ ජාතීන් ජීවත්වීම අතිශය ස්වාභාවිකය. මෙලොව උපත ලද ඕනෑම අයෙකු එම භූමියේ පුරවැසියෙකු වන අතර, ඔහුට හෝ ඇයට එහි ජීවත්වීමේ නිදහස තිබිය යුතුමය. නමුත් අප උපත ලද දින පටන් හුරු පුරුදු වූයේ විවිධත්වය ප්‍රතික්ෂේප කොට, මෙරට සිටිය යුත්තේ එකම ජාතියක් වන බව පිළිගැනීමටය. එය අප ලද අධ්‍යාපනයේ වරදකි. අප සමාජානුයෝජනය වූ ක්‍රමයේ වරදකි. පවුල තුළ, පාසල තුළ ඈ නොව පල්ලිය- පන්සල- කෝවිල තුළ අප ප්‍රාර්ථනා කරන ලද්දේ එකිනෙකාට වෙන් වෙන් වූ භෞමික අනන්‍යතා, ප්‍රාදේශීය අනන්‍යතා විනා අප සියල්ලෝම මිනිසුන්ය යන හැඟීමෙන් ජීවත්වීම සඳහා එකම රටක් නොව, දමිළ සිංහල මුස්ලිම් වශයෙන් ජාතිවාදයක් විනා ශ්‍රී ලාංකේය එකම ජාතියක් නොව.
සංහිඳියාව, අපට අත්‍යවශ්‍යම මානසික ප්‍රපංචයක් වන්නේ යථොක්ථ හේතු සාධක යළි යළිත් ඇතිවීම වැළැක්වීම සඳහාය. රජය ප්‍රධාන වූ විවිධ රාජ්‍ය හා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන විසින් සංහිඳියා යාන්ත්‍රණය ක්‍රියාත්මක කරවීම උදෙසා තුන්වන පාර්ශ්වකරුවා ලෙස මේ වන විට විවිධ ක්‍රියාමාර්ග ගනිමින් සිටී. පසුගිය 68 වන ජාතික නිදහස් උළෙලේ සිට සිංහල- දමිළ භාෂා ද්විත්වයෙන්ම ශ්‍රී ලංකා ජාතික ගීය ගායනා කිරීමට ඇරඹීම එම සංහිඳියා යාන්ත්‍රණයේ කැපී පෙනෙන පියවරක් ලෙස අපට සැලකිය හැකිය. ඒ අනුව අප සංහිඳියාව ඇති කළ යුත්තේ නීති පැනවීම හෝ ඳඩුවම් පැමිණවීම තුළින් නොව, එය මානසිකව හදවත තුළට කාවැදිය යුතු සංවේදනාවකි. ජාතික ගීය තම භාෂාවෙන් ගායනා කිරීමේ නිදහස මෙරට ප්‍රධාන ජාතීන්වලට හිමිවීම, සංහිඳියා මාවතේ සනිටුහන් කළ සුවිශේෂී සලකුණක් ලෙස සැලකිය හැක්කේ එබැවින්ය.
මහ ජාතිය හෝ සුළු ජාතිය වශයෙන් විභේදිතව සංහිඳියාව ක්‍රියාත්මක කළ නොහැකිය. මෙවැනි නිර්ණායක තීරණය වන්නේ විවිධ ජාතීන් අතර පවතින ජන ඝණත්වය අනුව විනා අන් කිසිදු පදනමක් සහිතව නොවේ. පළමුවෙන්ම තමාගේ හදවත තුළ සංහිඳියාව ගොඩ නගා ගත යුතු අතර, පවුල තුළින් එම සංහිඳියාව සමාජය වෙත රැගෙන යා යුතුය. ආගමික සංහිඳියාව, දේශපාලනික, අධ්‍යාපනික, ආර්ථීක හා භාෂාමය සංහිඳියාව යනාදී ප්‍රපංචයන්ගේ සංහිඳියාව ක්‍රමානුකූලව ඇති වූ විට පමණක් නිසැකයෙන්ම එය ජාතික සංහිඳියාවක් දක්වා වර්ධනය වීම ස්වාභාවිකය. ඒ අනුව සංහිඳියාව යනු ඇති කළ හැකි තත්ත්වයක් නොව, කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ඇතිවීම සඳහා අවැසි සමාජයීය පසුබිම නිර්මාණය කළ යුතු තත්ත්වයකි. එහි වගකීම අද වන විට ඔබ අප සියලුදෙනා වෙත කාලයේ අවශ්‍යතාව විසින් පවරා හමාරය.
යළිත් විවිධ ජාතීන් අතර සැකය, වෛරය, බිය හා කළකිරීම වැනි මානසික සංවේදනා ඇතිවීම හේතුවෙන් පසුගිය සමයේ විඳි අහිතකර අත්දැකීම්වලටත් වඩා අර්බුදවලට මුහුණදීමට මතු අනාගතයේ ද අපට සිදුවනු ඇත. අනාගත යුද්ධයක, අනාගත වාර්ගික අරගලයක පුරෝගාමී වැළකුම්කරුවන් ලෙස අප අද අදම ක්‍රියාත්මක වීමටනම් සංහිඳියාවෙන් පිරි සමාජ, මානසික වාතාවරණයක් රට තුළ අනිවාර්යෙයෙන්ම ගොඩනැඟිය යුතුය. අද වන විට සංහිඳියාවේ අවශ්‍යතාව වඩාත් ප්‍රබලව දැනෙනුයේ අද වෙනුවෙන් නොව, ඒ වඩාත් යහපත් සුහදශීලී හෙටක් තැනීම පිණිසය.
උතුරේ සංහිඳියාවත්, දකුණේ සංහිඳියාවත් යනු දෙයාකාරයකින් අරුත් ගැන්වෙන්නකි. වචනාර්ථයෙන් එය සමස්ත දේශය පුරාවටම පැවතිය යුතු තත්ත්වයක් වන නමුත් අද වන විට උතුරට අවශ්‍යව ඇත්තේ ඔවුන්ට කාලාන්තරයක් මුළුල්ලේ අහිමි වූ දේවල්ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් පවා ඔවුන්ට බොහෝ කාලයක සිට අහිමිව පැවතුනි. නමුත් දකුණේ සංහිඳියාව විග්‍රහ කළ හැක්කේ වෙනත් අයුරකින්ය. එනම් සුළු ජාතීන්ගේ අයිතීන් සුරක්ෂිත කරනු පිණිස මහ ජාතියේ අයිතීන් උල්ලංඝනය නොවිය යුතුය යන අරුතිනි. සංහිඳියා ක්‍රියාදාමය තුළින් අප සිදුකිරීමට උත්සහ කළ යුත්තේ, තවදුරටත් සුළු හෝ මහ ජාතිය වශයෙන් වන සංඛ්‍යාත්මක පදනම සහිත අන්තවාදී බෙදීම තුරන් කොට, එකම දේශයක් තුළ විවිධත්වය ඉවසන ජන සමාජයක් ගොඩනැගීමයි.
අධ්‍යාපනයට එහිදී සුවිශේෂී කාර්යභාරයක් පැවරී තිබේ. ශ්‍රී ලාංකේය අධ්‍යාපන ක්‍රමය පෙරපාසලේ, දහම් පාසලේ සිට ක්‍රියාත්මක විය යුත්තේ සංහිඳියාව සහිත පුරවැසියන් බිහිකිරීම උදෙසාය. සියල්ලෝම ශ්‍රී ලාංකිකයෝ විනා දකුණ, උතුර, නැගෙනහිර හෝ මධ්‍යම, වයඹ ලෙස බෙදුණු ප්‍රාදේශීය විභේදිතයින් නොව, සිංහල - දමිළ- මුස්ලිම් - බර්ගර් හා මැලේ ලෙස බෙදුණු සංස්කෘතික විභේදිතයින් ද නොව, අප සියලුදෙනාටම උරුමවන්නේ මනුෂ්‍යත්වයයි. එය පිළිගතහැකි, අන්‍යෝන්‍ය අවබෝධයක් සහිත ජන සමාජයක් බිහිකිරීමේ ප්‍රමුඛ වගකීම අධ්‍යාපනික සංහිඳියාව තුළින්ම ඇති කළ යුතුය.
එමෙන්ම ආගමික සංහිඳියාව ද මෙම සංහිඳියා ව්‍යාපාරයේ ප්‍රබල පාර්ශ්වයක් නියෝජනය කරන්නකි. නිරාහාරව හෝ පිපාසිතව හෝ සිය ආගම වෙනුවෙන් බොහෝදෙනා පෙනී සිටිති. ආගම වෙනුවෙන් සියදිවි නසාගිනිති. තම ආගම පමණක් පැවතිය යුතුයැයි යන සංකල්පය පෙරදැරිව ආගමික අනන්‍යතා වෙනුවෙන් සටන්, අරගල කරති.
නමුත් ආගමක් යනු පුද්ගලයාගේ විනාශය වෙනුවෙන් පැවතිය යුතු දෙයක් නොව, එමගින් සිදුවිය යුත්තේ සංස්කෘතිකමය මිනිසා, එම සංස්කෘතිය තුළ සහජීවනයෙන් යුතුව නගාසිටුවීමයි. අන්‍යයන්ට ගරු කරමින්, සියලුදෙනාටම සාපේක්ෂ වශයෙන් අනන්‍යතාවක් සහිත බව පිළිගැනීමට ඉගැන්වීමයි. ආගම, භාෂාව, අධ්‍යාපනය යනාදී වශයෙන් වූ සංස්කෘතිකමය ප්‍රපංච යනු ආරක්ෂා කරගත යුතු තත්ත්වයන් නොව, පවත්වාගෙන යා යුතු තත්ත්වයන්ය. වැටකඩොලු බඳිමින්, තහංචි; තහනම් දමමින් කොටු, තීරු ගසා සීමා පැනවිය යුතු තත්ත්වයන් ද නොව. එකිනෙකාට ගරු කරමින්, සියලු පුරවැසියෝ ශ්‍රී ලාංකිකයෝය එමෙන්ම ඔවුහූ සියල්ලෝම මිනිසුන්ය යන උදාරතර සංවේදනාවෙන් යුතුව මේ සියල්ල ක්‍රියාත්මක වන්නේ යම් කලෙකද, එය සංහිඳියාවේ කූටප්‍රාප්තියම වනු ඇත.
එබැවින් උතුරට අහිමි වූ සාධාරණත්වයත්, දකුණට අහිමි වූ සහනශීලීත්වයත් උරුම කරදීම සඳහා සංහිඳියාව මෙරට තුළ ඇති කළ යුතුමය. යළි යළිත් වෛරීසහගත ජාතිවාදයෙන් විතැන්වීම සඳහාත්, ප්‍රාදේශීයව හා සංස්කෘතිකමය වශයෙන් එකිනෙකාට අභියෝගයක් වීම වැළැක්වීම සඳහාත් සංහිඳියාවේ අසම සම දෑත උතුරටත්, එමෙන්ම දකුණටත් එක හා සමානවම දිගු විය යුතුමය. එය මට - ඔබට පමණක් සිදුකළ හැකි දෙයක් නොව, අපි සැවොම අපගේ නිවස තුළ පටන්ම ක්‍රියාත්මක විය යුතු බලහත්කාරී නොවන සහෘදශීලී සංවේදනාවකි.
සංහිඳියාවේ වචනාර්ථය දෙස විමසිලිමත්වීමේදී එය සිංහලයෙන් නිපන් වදනක් නොවේ. ඔක්ස්ෆර්ඩ්, කේම්බ්‍රිජ් හා වොකැබියුලරි යනාදී ශබ්දකෝෂවල ඉංග්‍රීසියෙන් 'Reconciliation' ලෙස ලියැවෙන මෙම ඉංග්‍රීසි වචනයේ අර්ථය වන්නේ, පුද්ගලයින් දෙදෙනෙකු හෝ කණ්ඩායම් ද්විත්වයක් අතර ඇති වූ කිසියම් ගැටුමක් හෝ මත භේදයකින් පසුව මිත්‍රත්වය, සමගිය, සාමදානය ගොඩනැගීමයි. එය අප සිංහලයේදී 'සංහිඳියාව' ලෙස හඳුනාගන්නාවිට දමිළ භාෂාවේදී එය 'සමරසම්' යනුවෙන් වර නැගේ.
කෙසේ නමුත් ඉංග්‍රීසි, ප්‍රංශ හා ලතින් භාෂා ඔස්සේ සිදුවූ පරිණාමයට අනුව එය වත්මන් සිංහල සමාජ සංස්කෘතිය වෙත ප්‍රවේශකොට විග්‍රහ කරන කල්හි, එමගින් සරලවම අර්ථ ගැන්වෙන්නේ අප රටේ ඇති වූ ජනවාර්ගික අරගලය හේතුවෙන් විභේදනය වූ සමාජ සංස්කෘතික දේහය, අන්‍යෝන්‍ය වටහාගැනීමක් සහිත සංස්කෘතිකමය අවබෝධතාවක් වෙත ගෙන ඒමේ ක්‍රියාවලියයි.
පුරා දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ උතුර සහ දකුණ ලෙස බෙදී අපි යුද්ධයක පැටලී සිටියෙමු. ජයග්‍රහණය උදෙසා යුද්ධ කළෙමු. එහිදී ගලා ගිය රුධිරය හා ඒ සමඟ ඇද වැටුණු කඳුළු, ප්‍රාමාණිකව මෙතෙකැයි කියා කිව නොහැකිය. මේ සියල්ල අතරතුර සියලු ජන හදවත් පසාරු කරමින් පැතිර ගිය අහිමිවීමේ, වෙන්වීමේ ශෝකයෙන් නැඟුණු සෝ සුසුම්වල වේදනාව, උණ්ඩයෙන් විඳි වේදනාවට වඩා තීව්‍ර විය. එම වේදනාව අද දක්වාම; මේ මොහොත දක්වාම උතුර-දකුණ භේදයකින් තොරව අපි විඳිමින්, විඳවමින් සිටින්නෙමු. යුද්ධයේ අවි ගැටුම කෙලෙසින් හෝ අවසන් විය. නමුත් එම ගැටුමේ නිමිත්ත නිර්මාණය කළ සමාජ, දේශපාලනික හා සංස්කෘතිකමය සාධකවල අවසානයක් අදට ද සිදුවී නොමැත. එබැවින් යුද්ධය ජයග්‍රහණය කළ ද එමගින් දැනෙන වේදනාව, යුද්ධයක පරාජයෙන් ලබන වේදනාවට වඩා බරපතල බව අද වන විට ඔබ අප සැමට හොඳාකාරවම ප්‍රත්‍යක්ෂ වී හමාරය.
ඒ අනුව සංහිඳියාව අවශ්‍ය වන්නේ මෙම වේදනාවෙන් මිදීම උදෙසා වන එකම විසඳුම එයම වන බැවිනි. විශේෂයෙන්ම සංහිඳියාව ඇති කිරීම උදෙසා, තුන්වන පාර්ශ්වයක අනිවාර්ය මැදිහත්වීමක් අවශ්‍ය වන බව සාමය පිළිබඳ සුවිශේෂී මැදිහත්කරුවෙකු වන ආචාර්ය ජෝන් ගල්තූන් විසින් සඳහන් කර තිබේ. එනම් ගැටුමට; විරසකයට ලක්වූ පාර්ශ්ව දෙක අතර සංහිඳියාව ගොඩනැඟීම උදෙසා රාජ්‍ය හෝ රාජ්‍ය නොවන තුන්වන පාර්ශ්වයක් සිටිය යුතු බවයි. ඒ අනුව, අද වන විට ශ්‍රී ලංකාව තුළ සංහිඳියාව ගොඩනැඟීම සඳහා රජය මැදිහත්ව සිව් වැදෑරුම් වැඩපිළිවෙලක් ඉදිරිපත් කොට තිබේ. සත්‍ය සෙවීම, යුක්තිය ඉටුකිරීම, හානි පූරණය හා යළි සිදුවීම වැළැක්වීම සහතික කිරීම වශයෙන් වූ එම වැඩපිළිවෙල දියත් කිරීම උදෙසා දීපව්‍යාප්තව පුළුල් යාන්ත්‍රණයක් ද බලාත්මක වේ. පසුගිය 2015 වසරේ ජනවාරි මස මෙරටට පැමිණි ෆ්‍රැන්සිස් පාප් වහන්සේ පවා ජනාධිපතිවරයා වෙත දන්වා සිටියේ රට තුළ සංහිඳියාව ඇති කිරීම උදෙසා මූලික වශයෙන්ම සිදුකළ යුත්තේ සත්‍ය හෙළිදරව් කිරීම වන බවයි.
එනම් දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ රට තුළ සිදුවූයේ මොනවාද? ඒවා ඒ අයුරින් සිදුවීමට බලපෑ හේතු සාධක කවරේද? ඒ සඳහා ගනු ලැබූ ක්‍රියාමාර්ග මොනවාද? නමුත් එම අර්බුද නිරාකරණය කරගැනීමට අපහසු වූයේ ඇයිද? යනාදී වශයෙන් යුද්ධයකට හේතු වූ සියලු සත්‍ය අප සමාජය ඉදිරියේ හෙළිදරව් කරගත යුතු බව එමඟින් අර්ථවත් වේ. උගත් පාඩම් පිළිබඳ කොමිසමේ නිර්දේශවලට අනුව, රට තුළ පැවති අර්බුදකාරී වාතාවරණයට ප්‍රධානතම හේතුව බවට පත්ව ඇත්තේ භාෂාව පිළිබඳ ගැටලුවයි. ඒ අනුව සංහිඳියාව යනු හදවතේ ඇති විය යුතු සංවේදනාවක් වන බැවින් එය වටහා ගැනීමටනම් භාෂාවේ සන්නිවේදන අභියෝග සාර්ථකව ජය ගත යුතුය.
ඒ අනුව සුළු ජාතිය කොන්වී, පීඩාවට පත්වීම සඳහා ඍජුවම භාෂා ප්‍රශ්නය බලපෑවේය, උතුර, දකුණ වෙන් වෙන්ව සිය අනන්‍යතා සොයන්නට විය. සමස්ත ද්‍රවිඩ ජනතාවම ත්‍රස්තවාදීන් ලෙස දකුණ විසින් සැලකූ අතර, සමස්ත දකුණම ඔවුන්ගේ සතුරන් බව උතුර සැක කළහ. දකුණේ උණ්ඩයෙන් මෙන්ම උතුරේ උණ්ඩයෙන් ද ළය පසාරුවී ගලායන්නේ එකම රතු පැහැති රුධිරය වුවත්, උතුර-දකුණ නිරන්තරයෙන්ම ජීවත්වීමට උත්සහ කළේ වෙන් වෙන්ව ජාතීන් වශයෙනි. දමිළ භාෂාවට, එම සංස්කෘතියට වෛර කරමින් දකුණෙන් ඔවුන්ව පළවාහැර සිංහල පමණක් යන අන්තවාදී විභේදන දකුණේ ඇති වූ අතර, උතුර ද සිංහලයන්ව ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට විය. වෙන්වී බෙදී ජීවත්වීමට, ස්ථානීයව අනන්‍යතා සෙවීමට අප කුඩා කල සිටම පුරුදු පුහුණු වූයේ, කාලාන්තරයක් මුළුල්ලේ ක්‍රියාත්මක මෙම ඝනීභූත වූ අනන්‍යතා සෙවීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙසිනි.
භාෂාවෙන් ආරම්භ වූ මෙම අරගලය ආගම, භූමිය, ප්‍රදේශය, සිරිත් විරිත්, යනාදී ප්‍රවහයන් ඔස්සේ උඩුදුවන්නට වූ අතර, එකිනෙකා ඉවසන්නට අපට නොහැකි විය. රටක් තුළ විවිධ ජාතීන් ජීවත්වීම අතිශය ස්වාභාවිකය. මෙලොව උපත ලද ඕනෑම අයෙකු එම භූමියේ පුරවැසියෙකු වන අතර, ඔහුට හෝ ඇයට එහි ජීවත්වීමේ නිදහස තිබිය යුතුමය. නමුත් අප උපත ලද දින පටන් හුරු පුරුදු වූයේ විවිධත්වය ප්‍රතික්ෂේප කොට, මෙරට සිටිය යුත්තේ එකම ජාතියක් වන බව පිළිගැනීමටය. එය අප ලද අධ්‍යාපනයේ වරදකි. අප සමාජානුයෝජනය වූ ක්‍රමයේ වරදකි. පවුල තුළ, පාසල තුළ ඈ නොව පල්ලිය- පන්සල- කෝවිල තුළ අප ප්‍රාර්ථනා කරන ලද්දේ එකිනෙකාට වෙන් වෙන් වූ භෞමික අනන්‍යතා, ප්‍රාදේශීය අනන්‍යතා විනා අප සියල්ලෝම මිනිසුන්ය යන හැඟීමෙන් ජීවත්වීම සඳහා එකම රටක් නොව, දමිළ සිංහල මුස්ලිම් වශයෙන් ජාතිවාදයක් විනා ශ්‍රී ලාංකේය එකම ජාතියක් නොව.
සංහිඳියාව, අපට අත්‍යවශ්‍යම මානසික ප්‍රපංචයක් වන්නේ යථොක්ථ හේතු සාධක යළි යළිත් ඇතිවීම වැළැක්වීම සඳහාය. රජය ප්‍රධාන වූ විවිධ රාජ්‍ය හා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන විසින් සංහිඳියා යාන්ත්‍රණය ක්‍රියාත්මක කරවීම උදෙසා තුන්වන පාර්ශ්වකරුවා ලෙස මේ වන විට විවිධ ක්‍රියාමාර්ග ගනිමින් සිටී. පසුගිය 68 වන ජාතික නිදහස් උළෙලේ සිට සිංහල- දමිළ භාෂා ද්විත්වයෙන්ම ශ්‍රී ලංකා ජාතික ගීය ගායනා කිරීමට ඇරඹීම එම සංහිඳියා යාන්ත්‍රණයේ කැපී පෙනෙන පියවරක් ලෙස අපට සැලකිය හැකිය. ඒ අනුව අප සංහිඳියාව ඇති කළ යුත්තේ නීති පැනවීම හෝ ඳඩුවම් පැමිණවීම තුළින් නොව, එය මානසිකව හදවත තුළට කාවැදිය යුතු සංවේදනාවකි. ජාතික ගීය තම භාෂාවෙන් ගායනා කිරීමේ නිදහස මෙරට ප්‍රධාන ජාතීන්වලට හිමිවීම, සංහිඳියා මාවතේ සනිටුහන් කළ සුවිශේෂී සලකුණක් ලෙස සැලකිය හැක්කේ එබැවින්ය.
මහ ජාතිය හෝ සුළු ජාතිය වශයෙන් විභේදිතව සංහිඳියාව ක්‍රියාත්මක කළ නොහැකිය. මෙවැනි නිර්ණායක තීරණය වන්නේ විවිධ ජාතීන් අතර පවතින ජන ඝණත්වය අනුව විනා අන් කිසිදු පදනමක් සහිතව නොවේ. පළමුවෙන්ම තමාගේ හදවත තුළ සංහිඳියාව ගොඩ නගා ගත යුතු අතර, පවුල තුළින් එම සංහිඳියාව සමාජය වෙත රැගෙන යා යුතුය. ආගමික සංහිඳියාව, දේශපාලනික, අධ්‍යාපනික, ආර්ථීක හා භාෂාමය සංහිඳියාව යනාදී ප්‍රපංචයන්ගේ සංහිඳියාව ක්‍රමානුකූලව ඇති වූ විට පමණක් නිසැකයෙන්ම එය ජාතික සංහිඳියාවක් දක්වා වර්ධනය වීම ස්වාභාවිකය. ඒ අනුව සංහිඳියාව යනු ඇති කළ හැකි තත්ත්වයක් නොව, කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ඇතිවීම සඳහා අවැසි සමාජයීය පසුබිම නිර්මාණය කළ යුතු තත්ත්වයකි. එහි වගකීම අද වන විට ඔබ අප සියලුදෙනා වෙත කාලයේ අවශ්‍යතාව විසින් පවරා හමාරය.
යළිත් විවිධ ජාතීන් අතර සැකය, වෛරය, බිය හා කළකිරීම වැනි මානසික සංවේදනා ඇතිවීම හේතුවෙන් පසුගිය සමයේ විඳි අහිතකර අත්දැකීම්වලටත් වඩා අර්බුදවලට මුහුණදීමට මතු අනාගතයේ ද අපට සිදුවනු ඇත. අනාගත යුද්ධයක, අනාගත වාර්ගික අරගලයක පුරෝගාමී වැළකුම්කරුවන් ලෙස අප අද අදම ක්‍රියාත්මක වීමටනම් සංහිඳියාවෙන් පිරි සමාජ, මානසික වාතාවරණයක් රට තුළ අනිවාර්යෙයෙන්ම ගොඩනැඟිය යුතුය. අද වන විට සංහිඳියාවේ අවශ්‍යතාව වඩාත් ප්‍රබලව දැනෙනුයේ අද වෙනුවෙන් නොව, ඒ වඩාත් යහපත් සුහදශීලී හෙටක් තැනීම පිණිසය.
උතුරේ සංහිඳියාවත්, දකුණේ සංහිඳියාවත් යනු දෙයාකාරයකින් අරුත් ගැන්වෙන්නකි. වචනාර්ථයෙන් එය සමස්ත දේශය පුරාවටම පැවතිය යුතු තත්ත්වයක් වන නමුත් අද වන විට උතුරට අවශ්‍යව ඇත්තේ ඔවුන්ට කාලාන්තරයක් මුළුල්ලේ අහිමි වූ දේවල්ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් පවා ඔවුන්ට බොහෝ කාලයක සිට අහිමිව පැවතුනි. නමුත් දකුණේ සංහිඳියාව විග්‍රහ කළ හැක්කේ වෙනත් අයුරකින්ය. එනම් සුළු ජාතීන්ගේ අයිතීන් සුරක්ෂිත කරනු පිණිස මහ ජාතියේ අයිතීන් උල්ලංඝනය නොවිය යුතුය යන අරුතිනි. සංහිඳියා ක්‍රියාදාමය තුළින් අප සිදුකිරීමට උත්සහ කළ යුත්තේ, තවදුරටත් සුළු හෝ මහ ජාතිය වශයෙන් වන සංඛ්‍යාත්මක පදනම සහිත අන්තවාදී බෙදීම තුරන් කොට, එකම දේශයක් තුළ විවිධත්වය ඉවසන ජන සමාජයක් ගොඩනැගීමයි.
අධ්‍යාපනයට එහිදී සුවිශේෂී කාර්යභාරයක් පැවරී තිබේ. ශ්‍රී ලාංකේය අධ්‍යාපන ක්‍රමය පෙරපාසලේ, දහම් පාසලේ සිට ක්‍රියාත්මක විය යුත්තේ සංහිඳියාව සහිත පුරවැසියන් බිහිකිරීම උදෙසාය. සියල්ලෝම ශ්‍රී ලාංකිකයෝ විනා දකුණ, උතුර, නැගෙනහිර හෝ මධ්‍යම, වයඹ ලෙස බෙදුණු ප්‍රාදේශීය විභේදිතයින් නොව, සිංහල - දමිළ- මුස්ලිම් - බර්ගර් හා මැලේ ලෙස බෙදුණු සංස්කෘතික විභේදිතයින් ද නොව, අප සියලුදෙනාටම උරුමවන්නේ මනුෂ්‍යත්වයයි. එය පිළිගතහැකි, අන්‍යෝන්‍ය අවබෝධයක් සහිත ජන සමාජයක් බිහිකිරීමේ ප්‍රමුඛ වගකීම අධ්‍යාපනික සංහිඳියාව තුළින්ම ඇති කළ යුතුය.
එමෙන්ම ආගමික සංහිඳියාව ද මෙම සංහිඳියා ව්‍යාපාරයේ ප්‍රබල පාර්ශ්වයක් නියෝජනය කරන්නකි. නිරාහාරව හෝ පිපාසිතව හෝ සිය ආගම වෙනුවෙන් බොහෝදෙනා පෙනී සිටිති. ආගම වෙනුවෙන් සියදිවි නසාගිනිති. තම ආගම පමණක් පැවතිය යුතුයැයි යන සංකල්පය පෙරදැරිව ආගමික අනන්‍යතා වෙනුවෙන් සටන්, අරගල කරති.
නමුත් ආගමක් යනු පුද්ගලයාගේ විනාශය වෙනුවෙන් පැවතිය යුතු දෙයක් නොව, එමගින් සිදුවිය යුත්තේ සංස්කෘතිකමය මිනිසා, එම සංස්කෘතිය තුළ සහජීවනයෙන් යුතුව නගාසිටුවීමයි. අන්‍යයන්ට ගරු කරමින්, සියලුදෙනාටම සාපේක්ෂ වශයෙන් අනන්‍යතාවක් සහිත බව පිළිගැනීමට ඉගැන්වීමයි. ආගම, භාෂාව, අධ්‍යාපනය යනාදී වශයෙන් වූ සංස්කෘතිකමය ප්‍රපංච යනු ආරක්ෂා කරගත යුතු තත්ත්වයන් නොව, පවත්වාගෙන යා යුතු තත්ත්වයන්ය. වැටකඩොලු බඳිමින්, තහංචි; තහනම් දමමින් කොටු, තීරු ගසා සීමා පැනවිය යුතු තත්ත්වයන් ද නොව. එකිනෙකාට ගරු කරමින්, සියලු පුරවැසියෝ ශ්‍රී ලාංකිකයෝය එමෙන්ම ඔවුහූ සියල්ලෝම මිනිසුන්ය යන උදාරතර සංවේදනාවෙන් යුතුව මේ සියල්ල ක්‍රියාත්මක වන්නේ යම් කලෙකද, එය සංහිඳියාවේ කූටප්‍රාප්තියම වනු ඇත.
එබැවින් උතුරට අහිමි වූ සාධාරණත්වයත්, දකුණට අහිමි වූ සහනශීලීත්වයත් උරුම කරදීම සඳහා සංහිඳියාව මෙරට තුළ ඇති කළ යුතුමය. යළි යළිත් වෛරීසහගත ජාතිවාදයෙන් විතැන්වීම සඳහාත්, ප්‍රාදේශීයව හා සංස්කෘතිකමය වශයෙන් එකිනෙකාට අභියෝගයක් වීම වැළැක්වීම සඳහාත් සංහිඳියාවේ අසම සම දෑත උතුරටත්, එමෙන්ම දකුණටත් එක හා සමානවම දිගු විය යුතුමය. එය මට - ඔබට පමණක් සිදුකළ හැකි දෙයක් නොව, අපි සැවොම අපගේ නිවස තුළ පටන්ම ක්‍රියාත්මක විය යුතු බලහත්කාරී නොවන සහෘදශීලී සංවේදනාවකි.
මේ වියමන ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න-
Tags- Unity, Reconciliation, Sinhala, Sinhalese, Tamil, Muslim, Sri Lankan Ethnic War, Johon Galthung
Currents
වෙසෙස් බූන්දි
අදහස් බූන්දි
කතා-බස් කරන්ට්ස්
රත්තරං ටික
කෙටියෙන්
ඔමරි කරන්ට්ස්
ඔත්තු කරන්ට්ස්
කට කොකියනවට
පැන බූන්දි
Viva Che
BoondiLets
Raha
Cine බූන්දි
රංග බූන්දි
සිත්තර බූන්දි
රහ කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
රහ ඔත්තු
රහ වීඩියෝ
චිත්‍රකතා
BoondiLets
Sookiri
වෙසෙස් බූන්දි
කතන්දර බූන්දි
පොත් බූන්දි
සූකිරි කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
සූකිරි ඔත්තු
රන් රෝස
BoondiLets
Plus
ප්‍රතිචාර
අඩවි දත්ත
Facebook Page
Boondi Google+
Boondi RSS
කසුන් සී. තිලකරත්නගෙන් තවත් වියමන්
අදහස්
රැකියා විරහිත උපාධිධාරියා මුහුණ දෙන සමාජ ඛේදවාචකය
අදහස්
සම රිසිභාවය වරදක් වූ සමාජයක....
රංග
කැඩපතට ගල් ගසා ගත් පේරාදෙණියේ ප්‍රේක්ෂකාගාරය
වෙසෙස්
සමාජ සම්මත දෘෂ්ටිවාද, කලාව සහ අපි- (අවසාන කොටස)
වෙසෙස්
සමාජ සම්මත දෘෂ්ටිවාද, කලාව සහ අපි- (දෙවන කොටස)
තවත් අදහස් බූන්දි
To Sir, With Love!
විද්‍යාවේ සියවසක පිම්ම!
මරණ දඬුවම සහ සුළුතරයේ හෘද සාක්ෂිය!
කුණු වී දුඟඳ හමන මජර ජනමාධ්‍ය සංස්කෘතියට එරෙහිව කුමක් කරමුද?
දෙසියවෙනි උපන්දිනයට කාල් මාක්ස්ට උපහාර තෑග්ගක්!
BoondiLets
සොක‍්‍රටීස් කියයි.
මම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙත දෙවියන් විසින් දෙන ලද ඇට මැස්සෙක් වෙමි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය යනු විශාල, උතුම් අශ්වයෙකු වන අතර ඌ චලනයෙහි අලස නිසා ඌට දෂ්ට කර ජීවිතය... [More]
What's New | අලුතෙන්ම
කවි|
ආනන්ද
31-Secs
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) මාලා කරුවෙකු සේ මල් සොයා යන
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
Cine|
අසන්ධිමිත්තා- වෘත්තයෙන් ආපස්සට
3-Mins
(ඩිල්ෂානි චතුරිකා දාබරේ) සාහිත්‍යය හෝ සිනමාපට තවදුරටත් සාම්ප්‍රදායික ආකෘතියම නොපතයි. රසවිඳින්නන්ව සාමාන්‍ය කතාවකින් නළවාදැමීමට නොහැකිය. තවදුරටත් ඔවුහුද හුරුපුරුදු නිර්මාණ ස්වභාවයම නොපතති. නිර්මාණකරුවකු... [More]
Cine|
රාමු තුළ යළි රාමු වුණු "දැකල පුරුදු කෙනෙක්"
6-Mins
(විකුම් ජිතේන්ද්‍ර) මේ යුගය ඡායාරූප හා කැමරා යුගයක් වන අතර වෘත්තීය හෝ අර්ධවෘත්තීය කැමරා භාවිත කරන ආධුනිකයා පවා අධි සුන්දරත්වයෙන් යුතු ඡායාරූප... [More]
අදහස්|
To Sir, With Love!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) To Sir With Love යනු මීට වසර 28 කට පමණ ඉහතදී කළු සුදු ටෙලිවිෂන් තිරයකින් මා බැලු චිත්‍රපටයකි. එය එතෙක්... [More]
වෙසෙස්|
මැදියම් රැයේ වාහනවලට අතවනන සුදු හැඳි ගැහැනිය
5-Mins
(තිලක් සේනාසිංහ ) අද මෙන් මහජනයා හෝ රථවාහන බහුල නොවූ මීට දශක හය හතකට පෙර ඇතැම් දිනවල මැදියම් රැය ආසන්නයේ දී කොළඹ බොරැල්ලේ... [More]
ඔත්තු|
හෙල්මලී ගුණතිලකගෙන් 'සහස් පියවර'
5-Secs
හෙල්මලී ගුණතිලක විසින් රචිත පළමු කෙටිකතා එකතුව වන 'සහස් පියවර' කෘතිය මුද්‍රණද්වාරයෙන් එළි දක්වා තිබේ.... [More]
පොත්|
ඉණෙන් හැලෙන කලිසමක් රදවා ගන්න තතනමින්...
2-Mins
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) පුද්ගල නාමයක්, වාසගමක් දුටු කල්හි ඔහුගේ ජාතිය/ ආගම/ කුලය/ ලිංගය/ ග්‍රාමීය, නාගරිකබව සිතියම් ගත කිරීම සාමාන්‍ය පුරුද්දක්. නමුත් "ඩොමිනික් චන්ද්‍රසාලි"... [More]
කෙටියෙන්|
මොන එල්ලුං ගස් ද?
පොත්|
උමතු වාට්ටුවට අප්පචිචී ඇවිත්!
6-Mins
(කේ.ඩී. දර්ශන) 'උඹට එහෙම යන්න බැහැ උඹ ඉන්න ඕනෙ මම ළඟ. මගේ හෙවණැල්ලෙන් මිදෙන්න උඹට බැහැ.'
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
රත්තරං ටික|
මෙන්න බත් කූරෙක්!
28-Secs
මත්සුවා බැෂෝ යනු කෘතහස්ත ජපන් කවියෙකි. බැෂෝගෙ කවිකාර කම දැක දිනක් ඔහුගේ ශිෂ්‍යයෙකු ද කවියක්... [More]
කවි|
ජානූ! පේ‍්‍රමයෙන් විතැන් විය හැකි දැයි මට කියන්න
24-Secs
(තුෂාරි ප්‍රියංගිකා) එකින් එක මතක අහුලමි
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
පොත්|
සෞන්දර්යය වෙනුවට කටු අතු- අපේ යුගයේ උරුමය!
13-Mins
(චූලානන්ද සමරනායක) කිවිඳියකගෙ කාව්‍ය ග‍්‍රන්ථයක් එළිදක්වන මොහොතක ඇගේ කවියට ප‍්‍රවේශ වෙන්න වඩාම සුදුසු මාවත මොකක්ද? මේක ටිකක් විසඳගන්න අමාරු ප‍්‍රශ්ණයක්. මොකද අද... [More]
ඔත්තු|
'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්'- දෙසැ. 01
11-Secs
මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්ගේ 'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්' කාව්‍ය... [More]
වෙසෙස්|
වාලම්පුරි- වාසනාව, විහිළුව සහ මිත්‍යාව
1-Mins
(තාරක වරාපිටිය) ලංකාවේ ඉහළ "අලෙවි වටිනාකමක්" ඇති, ‘අනුහස් ඇති’ ගුප්ත වස්තුවකි වාලම්පුරිය. මෙම ‘වටිනාකම’ තීරණය වන්නේ එහි ඇති ද්‍රව්‍යමය වටිනාකම හෝ වෙනත්... [More]
පොත්|
"මතක වන්නිය" හෙවත් උතුරේ ශේෂ පත්‍රය
3-Mins
(සුරෝෂන ඉරංග) කලා කෘතියකින් භාවමය කම්පනයක් ඇතිකළ හැකි නම් එයට කිසියම් සමාජ බලපෑමක් සිදුකළ හැකිය. එසේ කම්පනයත්, පශ්චාත්තාපයත් ජනිත කළ, දමිළ බසින්... [More]
අදහස්|
විද්‍යාවේ සියවසක පිම්ම!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) පසුගිය සියවසේ මිනිස් ශිෂ්ඨාචාරය මුහුණපෑ ප්‍රධාන මාරක අභියෝග තුන වුයේ වසංගත, සාගත හා සංග්‍රාමයන්ය. ඒ සියවස තුල එසේ ඉන් මියැදුන... [More]
කරන්ට්ස්|
"අඟ"
19-Secs
(උපුල් සේනාධීරිගේ) අංඟ පුලාවකට නැති මිනිස්සු
තම හිස අත ගෑහ
අඟක්... ඔව් අඟක්
රයිනෝසිරසක හැඩගත් අඟක්
මොළයක් නැති සිරසක්
තෙතක් නැති හදවතක්... [More]
තම හිස අත ගෑහ
අඟක්... ඔව් අඟක්
රයිනෝසිරසක හැඩගත් අඟක්
මොළයක් නැති සිරසක්
තෙතක් නැති හදවතක්... [More]
වෙසෙස්|
ඇනා කැරනිනා සහ ඇනා ස්ටෙපානොව්නා
7-Mins
(ඩිල්ෂානි චතුරිකා දාබරේ) ලියෝ තෝල්ස්තෝයි විරචිත ඇනා කැරනිනා නවකතාවේ ප්‍රධාන කථා නායිකාව වන ඇනා අර්කෙඩියෙව්නා කැරනිනා නමැති චරිතය ගොඩනැංවීම සඳහා තෝල්ස්තොයිට කාන්තාවන් කිහිප... [More]