පොත් බූන්දි
ලිස්සන පපුව මැද නොලිස්සන ගැහැනු සලකුණ
බූන්දි, 21:50:02
සාහිත්‍ය නිර්මාණ අතර භාවික ගුණයෙන් වඩා වැඩි සාහිත්‍යාංගය කවිය යයි සිතමි. තේමාත්මක ගැඹුරත්, කාව්‍යෝචිත බසත්, බහු විධ අරුත් සපයන භාෂා ව්‍යවහාරයත් නිර්මාපකයාගේ දෘෂ්ටිමය මැදිහත්වීමත් නිර්මාණය විශිෂ්ට කරවයි. වත්මන ඇහැ ගැටෙන බොහෝ කාව්‍ය රිද්ම ලක්ෂණයන්ගෙන් ද සුමට කවි බසින් ද පොහොසත් මුත් දර්ශනයේ දිළිඳු බව පසක් කරවයි. බොහෝ තරුණ කවීහු ස්ත්‍රී රූපය වර නගන්නේ ස්ත්‍රී ශරීරය පුරුෂයාගේ ආශා වස්තුව පමණක් ම ලෙසට වූ තේමාත්මක රූපකාර්ථයෙනි. එවැනි සන්දර්භයක් තුළ තනූජා ලුම්බිනි තඹවිටගේ ‘දුඹුරු කොළ මොනරු ලිස්සන පපුව මැද’ කෘතිය අවධානයට ලක් විය යුතු යයි සිතමි. ‘දුඹුරු කොළ මොනරු ලිස්සන පපුව මැද’, පටුනක් ද කවි හිස් ද අහිමි කවි හතළිස් පහකින් යුතු කාව්‍ය සංග්‍රහයකි.
‘ඒ එකම තනි පියොවුර
පාලු නිම්නයකට තනි රකින
නූස් කඳු ගැටයක හැඩය
මහරගමදී ඇයට හිතුනේ එහෙමය’
‘මහරගම’ සහ ‘තනි පියොවුර’ යන පද තුළ ඇගේ ඇඟවුම පැහැදිලි ය. ඈ පිළිකාවක් නිසා පියවුර ඉවත් කරන ලද ස්ත්‍රියකි.
පියවුර ගැහැනියකට ශරීර අවයවයකි. දෙවනුව සිරුරට ආකර්ෂණයක් අත් කර දෙන ශරීරාංගයකි. පියවුර වූ කලි පුරුෂයාට කායික සංතර්පණය ගෙන දෙන ශෘංගාර වස්තුවක; ආශා වස්තුවකි. දරුවෙකුට රස නහර පිනවන, කුසගිනි නිවන ක්ෂීර සාගරයකි. කවර වස්තුවක් වුව පුද්ගලයා සිය විඥානයට හසු කර ගන්නේ ඒ තුළින් කරවා ගනු ලබන කාර්යය මතිනි. ඒ යථාව ඈ අපූරුවට චිත්‍රනය කරයි.
‘උමතු සිප ගැනුම් ලකුණු බිහි කළ
උඩුකුරුව විළිබරව හිනැහුණ
ඉදුදුන්නෙ පැහැ තිසරපට ඇඳි
එරන්වන් පුන් තිසරු අද නැත’
ඒ අරුත් ගැන්වීම ගෙන එන්නේ කම්පනයකි.
‘ඒ එකම තනි පියොවුර
සැත්කමේ ලිහුණ තැන් බදාගෙන
තනිරකියි නොගලවා පණ
මහරගම සුළි සුළං මගහැර’
‘පිළිකා රෝහල’ ඒ විඳවුම ඈ විස්තර නොකරයි. ‘මහරගම සුළි සුළං’ යන රූපකය සමස්ත ඛේදය බියකරු බව පසක් කරවන්නක්ව නැගී සිටියි. අතීතය, වර්තමානය සංකලනය කොට සංක්ෂිප්තව මේ පෙන්නුම් කරන්නේ ජීවන සත්තාවේ සැබෑ ස්වභාවය ය. සියලු සුඛාස්වාදයන් එක් සිදුවීමකින් අහෝසිව යන ස්වභාවය ය. ජීවිතයේ අනියත බව ය. ඒ ජීවන දෘෂ්ටිය රසිකයාගේ චින්තන පරාසය පුළුල් කරවයි.
ස්ත්‍රීත්වයේ පොදු දුක්ඛ සත්‍යය තනූජා ඉතා තියුණුව පසක් කරවයි. සාමාන්‍ය සිදුවීම් තුළ විශේෂත්වය සොයා යන ඇගේ බොහෝ කවි තුළ ඇත්තේ නිරුත්සාහික ගුණය ය. ස්ත්‍රීත්වයේ දුක්ඛ සත්‍යය ඈ විදාරණය කරන්නේ සටන්කාමී ස්ත්‍රීවාදිනියක ලෙස නොව සමස්තය විනිවිද දකින පැසුණු මනුෂ්‍ය ප්‍රාණියෙකු ලෙසය.
‘තුරුණු ඇස් මග අරින පිට ලෑලි පපුව උඩ
පිපුණු පොඩි කුඹු වැසින ලොකුම ලොකු කමිසෙ යට
ගොතන්නට අක් බඹරු කැරළි කෙහෙ නැති දුකට
අතින් පැත්තට බෙදපු කූරු හිසකේ ගොඩය’
‘ඔව් ඒකි ලෙස්බියන්
රෑ දහයට ටැංකියෙන් නාන
කළු කුමාරයොත් බය කරන
සිංදු කිය කිය බැල්කනි දිගේ ඇවිදින
ඇදුම හැදි අම්ම ඔසවගෙන
රෑට ත්‍රීවීල් හොයන’
මේ සොයිසා මහල් නිවාස වල වෙසෙන මවක හා දුවකි. මවට ඇදුම ය. ගෙදර පියා ද සොයුරා ද දුවද ඈ ම ය. අනෙකා පිළිබඳ විනිශ්චය දෙනු ලබන්නේ සමාජය විසිනි. ඔවුන්ගේ චින්තන ධාරිතාව අනුව ඔවුන් විසින් නිර්මිත පින්තූරයට අනුව අනෙකා නාමකරණය වෙයි. දෘෂ්‍යමානය ඉක්මවා අනෙකාගේ ජීවිතය දෙස කිඳා බැස යථාර්ථ ගවේෂණයට සමාජය නොපෙළඹෙයි. ‘ලෙස්බියන් කෙල්ලක’ ලෙස අරුත් ගන්වන තරුණිය පිළිබඳ ගැඹුරු කියවීමක් සමාජයට අවැසි නැත. කෙල්ල ‘ලෙස්බියන්’ යයි කීමට හේතු සමුදායක් ඇත. ඇය බාටා සෙරෙප්පු පළඳියි. ලොකු ටී ෂර්ට් අඳියි. අතින් පැත්තට බෙදන කූරු හිසකේ ඈට හිමි ය. රෑ දහයට ටැංකියෙන් නාන ඇය කළුවරට බය නැත. මහ රෑට වුව ඇදුම හැදුන අම්මා ඔසවාගෙන ත්‍රීවීල් සොයා යන්නීය. ඈ බැල්කනිය පුරා ඇවිදිනුයේ සිංදු කියමිනි. මේ ගති ලක්ෂණ ඇයගේ උවමනාවට ඈ විසින් ගොඩනගා ගත්තක් නොවේ. ඈ තුළ වන මානසික පීඩනය නසා ගනු පිණිස ඈ බැල්කනිය පුරා සිංදු කියමින් ඇවිදිනවා විය හැකි ය. පුන් පියයුරු ද කිතුල් රෑන් වන් වරළස ද ඈට නොලැබුණේ ඇගේ උවමනාව නිසා නොවේ. එය ඈ තුළ වන ජෛව විද්‍යාත්මක තත්ත්වයකි. එහෙත් ‘සාම්ප්‍රදායික ස්ත්‍රී ලක්ෂණ’ සමාජය පතයි. ස්වභාවයෙන් නොලත් ස්ත්‍රී ලකුණු වැසීමට ඈ උපක්‍රම භාවිතා කරයි. ඈ සමලිංගික වීමේ අවුල පවත්නේ කා හටද? එය ඈ සතු ශුද්ධ අයිතියකි. එහෙත් ඈ තුළ ස්ත්‍රී චෛතසිකයන් ඇත. ඇයගේ මනස්තාපයත් බාහිර ස්වරූපයත් අතර පවත්නා පරස්පරය ඇගේ සංකීර්ණ මනෝභාවයන් සහ කටුක දිවි සැරිය රසිකයා වෙත ප්‍රක්ෂේපණය කරවයි. කාව්‍යය අවසානයේ ඇගේ මනස්තාපය එක මිටට ගොණු කරන්නට තනූජා සමත් වෙයි.
‘කොත්තු රොටි ගහන කොල්ලෙක්ගෙ
තොත්තු රසදැයි සිතන
ඇත්තටම ඒකි ලෙස්බියන් කෙල්ලෙක්
ලස්සනම කෙල්ලෙක්ගෙන්
මගහැරුණු නෝට් අහුලන’
ස්ත්‍රී පුරුෂ ප්‍රේමයේ අග්‍රඵලය විවාහ සංස්ථාවය යයි සිතුවද එය එසේ නොවන බව පසක් වන්නේ පූර්ව ප්‍රේමයෙන් වැසී ගිය අඳුරු තැන් නිරාවරණය වීම විවාහයෙන් අනතුරුව සිදු වන කල ය. භෞතික වස්තූන් ඇතුළු කවරක් හෝ ඒ සඳහා හේතු වනු ඇත. බහුතරයක හිමිකම තිත්ත කුටුම්භයක් ය. කසාය තිත්ත වුවද රෝගය නැසීම උදෙසා එය පනය කළ යුතු යයි සිතා බහුතරයක් ස්ත්‍රීහු දුක වළඳමින් දිවි ගෙවති. විවාහය ස්ත්‍රිය විෂයෙහි පීඩක උපකරණයකි. මේ එවන් ස්ත්‍රියක් නගන පැනයකි.
‘පුළුවන්ද ඔබට පොරුවේ සේ
හාදුවක් තියන්නට නළලත
පුළුවන්ද ඔබට සිනා වෙන්නට
මගුල් ඡායාරූපයේ විදිහට’
ප්‍රේමය විවාහය බවට රූපාන්තරණය වූ පසු එහි ඇති පරස්පරතාව ප්‍රකාශ කරන මේ දෙපෙළ මනරම් ය.
‘ඇත්තටම ඔබ පැළඳි රන් මුදුව
තාම වෙදැඟිල්ලලෙ නුහුරුය’
දරුවෙකු නොමැති වීමේ කුරුස බර දැනුදු කර ගසා යා යුත්තේ ස්ත්‍රිය විසිනි. විටෙක එය ගෘහවාසී ස්ත්‍රිය පිටමං කිරීමේ ද පුරුෂයාට සිය පෙම විමධ්‍යගත කිරීමේ ද බලපත්‍රයක් වෙයි.
‘මට ඕනෙ සුදු පුතෙක් කිව්වට
ඇත් පැටව් පැදකුණු නොකර දිව්වම
යන්න ඕනිමද මම
ඉන්නෙ ඇයි හිත කියනකොට’
මහාමායා දේවියගේ සිහිනය ඇසුරු කොට ගෙන නිමවන පද පෙළින් ‘දරුවෙකු කුස පිළිසිඳ නොගැනීම’ ප්‍රකාශ කිරීම අපූරුය.
බොහෝ තන්හි තනූජා සහකරුගෙන් ප්‍රශ්න අසයි. අත්පත් කර ගත් සිහින වේදනා කැටියක්ව පසුපස එන අයුරු ඈ පහදන්නේ සියුම් උපහාසයක් ද කැටිව ය. ඒ හැම තැනකම ප්‍රමුඛ වනුයේ නිරායාස ගුණය ය.
සාටෝපකාරී සමාජය තුළ විවාහය වඩා සාටෝපකාරී ය. එය රංගනයකි. ඒ රංගනය සහ යථාව අතර වෙනස තනූජා දක්වන්නේ සියුම් උපහාසයක් ද සමග ය.
‘ප්‍රී ෂූට් එක දවසෙ
වෙරළෙ දුවපු විදිහට
ගේ වටේ දිවිල්ල දැන් හරි අමාරුයි මට
පුළුවන් ද ඔබට කොස්ස විසි කර
වෙරළෙදි වගේ වඩා ගන්නට මාව’
මේ ද එවැනි ම වූ දෝමනස්සයකි. මේ නළු බිරිඳගේ විඳවුමකි.
‘පාන්දර මුහුරත් සතියක්ම ෂූටිං
ගෙදර ආවත් ඉතින් ෆෝන් එක වේටිං
පත්තරේ කවරවල කරට අත දානවා
ඇත්තටම ඉඹපු දින මම මතක් කරනවා’
ඒ දෝමනස්සය අතර පුරුෂයා තුළ වන කුහකත්වය ඈ අපූරුවට රූපනය කරයි.
ස්ත්‍රී ශරීරය පුරුෂයාගේ කෙළි බිමකි. පුරුෂ බහුතරයක් එසේ සිතති. ඒ නිසා ම ඊට ඉල්ලුමක් ද ඇත. ඉල්ලුම නිසා මිලක් ඇත. කහ ඉර මත වාහනයක ගැටී දෙකකුල සිඳ දැමූ විවාහක පුරුෂයෙකු නිමිති කොට ගත් මේ කව හද කම්පිත කරවයි. එහි තේමාත්මක මානය පදිකයාගේ අයිතිය ධාවකයා විසින් පැහැරගත් පසු පදිකයා පෙළෙන වේදනාව සහ ඒ තුළ ස්ත්‍රී භූමිකාව යන දෙතැන වෙතට එල්ල වෙයි. ‘කහ ඉර’ අවදානම් කලාපයකි. නීතිය රකින්නන් ද ඉන් නොරැකේ. ඔහුගේ බිරිය වෙළඳ දැන්වීමකට පෙනී සිටින්නේ ඔහුට බොරු දෙකකුලක් ගෙන දෙනු පිණිස ය. එහෙත් එවැනි ගනුදෙනුවක් ඔහුට දරන්නට නොහැකි ය.
‘තත්පර තිහයි ඇඞ් එකට
පනස් දාහක් කකුලෙ ලපයට
බොරු කකුල් දෙක එපා කියලයි
සුමිත් ළිං පතුලෙ සැඟවුණේ’
තනූජාගේ කවි පුරාණ කවිකොළ කරු සිහියට ගෙන එයි. කවියෙන් සිදුවීම් ප්‍රකාශ කිරීම ඇයගේ සිරිතයි. මිනිස් දිවිසැරියේ කම්පිත කතන්දර පුළුල් ජීවන දෘෂ්ටියකින් ද විචාරශීලී මනසකින් ද කාව්‍යෝචිත බසකින් ද යුතුව තනූජා ප්‍රකාශ කරනු ලබයි.
මනමේ නාටකයේ රඟපාන්නට ගිය කුමාරි නම් තරුණියත් පොඩි ජිනේ සහ ප්‍රියලාල් නම් තරුණයන් දෙදෙනෙකුත් වටා ගෙතුණු කුමාරි, කුමරු සහ වැද්දා යන නාට්‍ය චරිත සැබෑ ලෝකය හා මුහු කරමින් අපූර්ව සංකලනයක යෙදෙමින් ඇය පබඳින කව දෘෂ්ටිකෝණ දෙකක් ඔස්සේ ගෙන එයි. පළමු පද පේළි හත පූරක කාර්යය ඉටු කරයි. ඉන් පසුව යෙදෙන සිවු පෙළින් කථා කරන්නේ පොඩි ජිනේ ය. ඊ ළඟ කවි පෙළ පූරක කාර්යයකය. ඉන් අනතුරුව යෙදෙන කවි වැද්දාගේ හඬ ය.
‘වැද්දා’ සහ ‘කුමරා’ යන චරිත සම්ප්‍රදායිකව ලබා දෙන භෞතික වටිනාකම්, මානව හැඟීම් සහ භාවිතනයක් තුළ පරස්පර වන හැටි ඈ පෙන්වා දෙන්නේ විචාරශීලී මනසකිනි.
‘කුමාරි උඹ ගමේ ලස්සන කෙල්ල
ටීටරෙන් පස්සෙම කැවෙ වෙරළු උගුරැස්ස
නොදනිමි කාගේ දෝසා කිය කිය හැම දිනම
උඹේ අම්ම අඬන හැටි උහුලන්නෙ කොහොමද’
චිත්‍රපට නැරඹීමට වශී වූ ‘මාලනී’ නම් යෞවනියගේ කතාව ද එසේම ය. ඇගේ නිළි සිහිනය සමග ඈ හිස මත අවුරුදු කුමාරි කිරුළ පළඳන්නට නිළි මාලනියව සම්මුඛ කිරීම අපූරු රූපකාර්ථයකි. නිළි සිහිනය සහිත යෞවනියගේ උපතේ සිට ඇය ගැබ්බර වීම දක්වා ජීවිත ප්‍රවෘත්තිය අපූරු චිත්ත රූපයන්ගෙන් යුතුව ගෙන ඒමට තනූජා සමත් වන්නීය. ‘රඟපෑම’ භයානක ක්‍රීඩාවක්ය යන්න ඇයගේ ඇඟවුමයි.
‘සෝමා’ නම් මාලනියගේ මවගේ ඉරණම තීන්දු කරන්නේ ‘ටීටර් චන්දරේ’ය. ඒ ඉරණමම මාලනී වෙත ගෙන එන්නේ ද නිළි සිහිනයයි. ‘පැල්ලමක්’ යන්න රූපකයක්ව ගෙන ගොඩනගන කව ‘පැල්ලමක්’ නොමැති වීම නිසා ‘පැල්ලමක්’ ඇති වන ස්ත්‍රී දිවිසැරියේ තවත් ඛේදයක් අනාවරණ කරන්නකි. ඒ තුළ ඈ නගන පැනයට නිශ්චිත පිළිතුරක් දීමට සුචරිතවාදී සමාජයට හැකි ද?
‘සෙල්ලමක් නෙවෙයි ජීවිතය
පැල්මක් ඕනෙමයි කෙල්ලෙක්ට
ඉල්ලමක උපන් රතු මැණිකක
පළුදු තැන් තියෙන්නම බැරිද? ’
‘පැල්ලමක්’ නොමැති වීම ජීවිතයට ‘පැල්ලමක්’ ගෙන ඒම අපූරු උත්ප්‍රාසයකි.
කුටුම්බ බැම්මෙන් වියුක්ත නිදහස් කෙල්ලන් පුරුෂයන්ට ප්‍රිය ය. මරියා මග්දලේනා සිහියට කැඳවන ඇගේ කෙටි කව විසල් චින්තාවලියක් වෙත ආලෝක ධාරා විහිදුවයි.
‘මරියා වගේමයි ඇය
කැබරේ නටන බකාඩිත් බොන
දණහිසට උඩින් මකරෙක් ඇඳපු
කෙල්ලෙක්ය ඇය පිරිමි ඇස හොයපු’
එහෙත් එවැනි කෙල්ලන්ගෙන් රසයක් විඳිනු විනා එවන් කෙල්ලන් හා විසුමට පිරිමි කැමති වන්නේ නැත. ඔවුන්ගේ අත්කර ගැන්ම ‘සුචරිතවාදී’ ‘ස්ත්‍රී සුරුවමකි’.
‘පිරිමි හරි කැමති කෙල්ලෙක්ය ඇය
කොයි කවුරු වුවත් බඳමු යයි නොකියන’
ඒ අනුභූතිය තවදුරටත් විවරණය කරමින් ඈ තවත් කවක් ලියයි.
‘ඔයා හරි රැඩිකල් කෙල්ලෙක්
අපේ ආදරය පටන් ගත් මුල් කාලෙ
ඔයාගෙම වචන’
රැඩිකල් කෙල්ලන් පුරුෂයින්ට උවමනා කරන්නේ හුදෙක් තම ශාරීරික මානසික ආශා සංතෘප්තිය පිණිසය. බළලා මල්ලෙන් එළියට පනින්නේ සංතෘප්තිය අවසන් වූ පසුවය.
‘ආදරේ ලොකු පොතක් පැටියෝ ඔබ එක පිටක්
පෙරළන්න මට ඕනෙ තවත් පිටු මහ ගොඩක්
එක රෑක එදා හඳ එළිය නැති දිගු රැයක්
ඔබ කීවෙ මගෙ දෙතොල් අතර සිර වී පැයක්’
එහෙත් ස්ත්‍රිය විෂයෙහි ආදයර ‘සුරුවමකි’. ඇය එය බෝ කලක් සුරකියි.
‘ආදරය කියන්නෙම ආදරය හින්දා
ඔබ කෙරේ ඇති සෙනේ ඒ ලෙසින් රන්දා
රැඩිකල්ම හැඟුම් ටික ලොකු පොතක හංගා
මෙහෙම්මම ඉන්නෙ මම ආදරය හින්දා’
අජීවී වස්තු සජීවී කොට ඒ තුළින් සජීවී ආත්මීට වේදනාවන් විවරණය කරන්නට ඈ තැත් දරයි. ‘දුක කියන්න තිබුණු බෝධිය කඩන් වැටුණා’ යන පුවත ඇසුරෙන් නිම වූ කව මනුෂ්‍ය දුක්ඛ දෝමනස්සයන් වෙත අකම්පිතව බලා හිඳිනා බෝ රුකක් වෙත ජීවය දීමකි. ඒ ඔස්සේ බෝ මැඩ අසල අනාවරණය වන මිනිස් හැඟීම් සමුදායකි. අසහනය, එය සමහන් කරනු ලබන යැදුම, විශ්වාසය, තාර්කිකක්වය පරයා නැගෙන මිත්‍යාව, මේ සියල්ල ඈ සියුම්ව ගොණු කරන්නේ සානුකම්පිතව ය. කෝච්චියට ද එවන් සජීවී බවක් ආරෝපණය කොට දුක් දරන වස්තුවක් ව විවරණය කිරීම මනරම් ය. උඩරට මැණිකේ, පොඩි මැණිකේ සහ යාල්දේවී දුම්රිය ඈ ඒ සඳහා යොදා ගනියි. පෙර කවියේ ද දරනු ලැබූ සානුකම්පිත උපේක්ෂාව ද සමග ඛේදවාචකය සෙල්ෆි බවට පත් වන සමාජය දෙස බලන සෝපහාසය ද මනරම්ය. සුලබ සිදුවීමක් දුලබ ලෙස විවරණය කිරීම අපූරුය.
‘කෙස්ස උස් කර උඩට බැඳගෙන
හොස්ස දික් කළ හැඩැති කෙල්ලෙක්
මැණිකෙ අක්කව ඉම්බ කිවුවා
ඇගේ මුහුණෙත් කඳුළු තිබුණලු
සෙල්ෆි සිල්පර අතර වැටුණලු’
කවි බොහොමයක ඇති නිරායාස ගුණය, භාවික ගුණය ‘තාජුදීන්’ ලෙස ආරම්භ කොට ඇති කවියෙන් හීන වී යයි. එහි ඇත්තේ වාර්තාමය ස්වරූපයක් වන අතර ආයසකර ලිවීමක ඇඟවුමකි. ඒ හැර බොහොමයක් කවි ප්‍රබල අනුභූතීන් ය. පරිකල්පනයත්, ව්‍යුත්පත්තියත් ප්‍රශස්ත ය. පෞද්ගලික කියවීම් වුව ඈ අපූරුවට සමාජ කියවීම් බවට පත් කරයි. ඒ ඔස්සේ දෘෂ්ටිවාදයට ඔබ්බෙන් ඇති යථාර්ථය විනිවද දකින්නට රසිකයා පොළඹවාලයි. මානව බන්ධුත්වයෙන් තොර සේරිවාණිජ දිවිසැරියක මිනිසාගේ දුර්දශාව ඇය පසක් කරවයි.
‘ඒ එකම තනි පියොවුර
පාලු නිම්නයකට තනි රකින
නූස් කඳු ගැටයක හැඩය
මහරගමදී ඇයට හිතුනේ එහෙමය’
‘මහරගම’ සහ ‘තනි පියොවුර’ යන පද තුළ ඇගේ ඇඟවුම පැහැදිලි ය. ඈ පිළිකාවක් නිසා පියවුර ඉවත් කරන ලද ස්ත්‍රියකි.
පියවුර ගැහැනියකට ශරීර අවයවයකි. දෙවනුව සිරුරට ආකර්ෂණයක් අත් කර දෙන ශරීරාංගයකි. පියවුර වූ කලි පුරුෂයාට කායික සංතර්පණය ගෙන දෙන ශෘංගාර වස්තුවක; ආශා වස්තුවකි. දරුවෙකුට රස නහර පිනවන, කුසගිනි නිවන ක්ෂීර සාගරයකි. කවර වස්තුවක් වුව පුද්ගලයා සිය විඥානයට හසු කර ගන්නේ ඒ තුළින් කරවා ගනු ලබන කාර්යය මතිනි. ඒ යථාව ඈ අපූරුවට චිත්‍රනය කරයි.
‘උමතු සිප ගැනුම් ලකුණු බිහි කළ
උඩුකුරුව විළිබරව හිනැහුණ
ඉදුදුන්නෙ පැහැ තිසරපට ඇඳි
එරන්වන් පුන් තිසරු අද නැත’
ඒ අරුත් ගැන්වීම ගෙන එන්නේ කම්පනයකි.
‘ඒ එකම තනි පියොවුර
සැත්කමේ ලිහුණ තැන් බදාගෙන
තනිරකියි නොගලවා පණ
මහරගම සුළි සුළං මගහැර’
‘පිළිකා රෝහල’ ඒ විඳවුම ඈ විස්තර නොකරයි. ‘මහරගම සුළි සුළං’ යන රූපකය සමස්ත ඛේදය බියකරු බව පසක් කරවන්නක්ව නැගී සිටියි. අතීතය, වර්තමානය සංකලනය කොට සංක්ෂිප්තව මේ පෙන්නුම් කරන්නේ ජීවන සත්තාවේ සැබෑ ස්වභාවය ය. සියලු සුඛාස්වාදයන් එක් සිදුවීමකින් අහෝසිව යන ස්වභාවය ය. ජීවිතයේ අනියත බව ය. ඒ ජීවන දෘෂ්ටිය රසිකයාගේ චින්තන පරාසය පුළුල් කරවයි.
ස්ත්‍රීත්වයේ පොදු දුක්ඛ සත්‍යය තනූජා ඉතා තියුණුව පසක් කරවයි. සාමාන්‍ය සිදුවීම් තුළ විශේෂත්වය සොයා යන ඇගේ බොහෝ කවි තුළ ඇත්තේ නිරුත්සාහික ගුණය ය. ස්ත්‍රීත්වයේ දුක්ඛ සත්‍යය ඈ විදාරණය කරන්නේ සටන්කාමී ස්ත්‍රීවාදිනියක ලෙස නොව සමස්තය විනිවිද දකින පැසුණු මනුෂ්‍ය ප්‍රාණියෙකු ලෙසය.
‘තුරුණු ඇස් මග අරින පිට ලෑලි පපුව උඩ
පිපුණු පොඩි කුඹු වැසින ලොකුම ලොකු කමිසෙ යට
ගොතන්නට අක් බඹරු කැරළි කෙහෙ නැති දුකට
අතින් පැත්තට බෙදපු කූරු හිසකේ ගොඩය’
‘ඔව් ඒකි ලෙස්බියන්
රෑ දහයට ටැංකියෙන් නාන
කළු කුමාරයොත් බය කරන
සිංදු කිය කිය බැල්කනි දිගේ ඇවිදින
ඇදුම හැදි අම්ම ඔසවගෙන
රෑට ත්‍රීවීල් හොයන’
මේ සොයිසා මහල් නිවාස වල වෙසෙන මවක හා දුවකි. මවට ඇදුම ය. ගෙදර පියා ද සොයුරා ද දුවද ඈ ම ය. අනෙකා පිළිබඳ විනිශ්චය දෙනු ලබන්නේ සමාජය විසිනි. ඔවුන්ගේ චින්තන ධාරිතාව අනුව ඔවුන් විසින් නිර්මිත පින්තූරයට අනුව අනෙකා නාමකරණය වෙයි. දෘෂ්‍යමානය ඉක්මවා අනෙකාගේ ජීවිතය දෙස කිඳා බැස යථාර්ථ ගවේෂණයට සමාජය නොපෙළඹෙයි. ‘ලෙස්බියන් කෙල්ලක’ ලෙස අරුත් ගන්වන තරුණිය පිළිබඳ ගැඹුරු කියවීමක් සමාජයට අවැසි නැත. කෙල්ල ‘ලෙස්බියන්’ යයි කීමට හේතු සමුදායක් ඇත. ඇය බාටා සෙරෙප්පු පළඳියි. ලොකු ටී ෂර්ට් අඳියි. අතින් පැත්තට බෙදන කූරු හිසකේ ඈට හිමි ය. රෑ දහයට ටැංකියෙන් නාන ඇය කළුවරට බය නැත. මහ රෑට වුව ඇදුම හැදුන අම්මා ඔසවාගෙන ත්‍රීවීල් සොයා යන්නීය. ඈ බැල්කනිය පුරා ඇවිදිනුයේ සිංදු කියමිනි. මේ ගති ලක්ෂණ ඇයගේ උවමනාවට ඈ විසින් ගොඩනගා ගත්තක් නොවේ. ඈ තුළ වන මානසික පීඩනය නසා ගනු පිණිස ඈ බැල්කනිය පුරා සිංදු කියමින් ඇවිදිනවා විය හැකි ය. පුන් පියයුරු ද කිතුල් රෑන් වන් වරළස ද ඈට නොලැබුණේ ඇගේ උවමනාව නිසා නොවේ. එය ඈ තුළ වන ජෛව විද්‍යාත්මක තත්ත්වයකි. එහෙත් ‘සාම්ප්‍රදායික ස්ත්‍රී ලක්ෂණ’ සමාජය පතයි. ස්වභාවයෙන් නොලත් ස්ත්‍රී ලකුණු වැසීමට ඈ උපක්‍රම භාවිතා කරයි. ඈ සමලිංගික වීමේ අවුල පවත්නේ කා හටද? එය ඈ සතු ශුද්ධ අයිතියකි. එහෙත් ඈ තුළ ස්ත්‍රී චෛතසිකයන් ඇත. ඇයගේ මනස්තාපයත් බාහිර ස්වරූපයත් අතර පවත්නා පරස්පරය ඇගේ සංකීර්ණ මනෝභාවයන් සහ කටුක දිවි සැරිය රසිකයා වෙත ප්‍රක්ෂේපණය කරවයි. කාව්‍යය අවසානයේ ඇගේ මනස්තාපය එක මිටට ගොණු කරන්නට තනූජා සමත් වෙයි.
‘කොත්තු රොටි ගහන කොල්ලෙක්ගෙ
තොත්තු රසදැයි සිතන
ඇත්තටම ඒකි ලෙස්බියන් කෙල්ලෙක්
ලස්සනම කෙල්ලෙක්ගෙන්
මගහැරුණු නෝට් අහුලන’
ස්ත්‍රී පුරුෂ ප්‍රේමයේ අග්‍රඵලය විවාහ සංස්ථාවය යයි සිතුවද එය එසේ නොවන බව පසක් වන්නේ පූර්ව ප්‍රේමයෙන් වැසී ගිය අඳුරු තැන් නිරාවරණය වීම විවාහයෙන් අනතුරුව සිදු වන කල ය. භෞතික වස්තූන් ඇතුළු කවරක් හෝ ඒ සඳහා හේතු වනු ඇත. බහුතරයක හිමිකම තිත්ත කුටුම්භයක් ය. කසාය තිත්ත වුවද රෝගය නැසීම උදෙසා එය පනය කළ යුතු යයි සිතා බහුතරයක් ස්ත්‍රීහු දුක වළඳමින් දිවි ගෙවති. විවාහය ස්ත්‍රිය විෂයෙහි පීඩක උපකරණයකි. මේ එවන් ස්ත්‍රියක් නගන පැනයකි.
‘පුළුවන්ද ඔබට පොරුවේ සේ
හාදුවක් තියන්නට නළලත
පුළුවන්ද ඔබට සිනා වෙන්නට
මගුල් ඡායාරූපයේ විදිහට’
ප්‍රේමය විවාහය බවට රූපාන්තරණය වූ පසු එහි ඇති පරස්පරතාව ප්‍රකාශ කරන මේ දෙපෙළ මනරම් ය.
‘ඇත්තටම ඔබ පැළඳි රන් මුදුව
තාම වෙදැඟිල්ලලෙ නුහුරුය’
දරුවෙකු නොමැති වීමේ කුරුස බර දැනුදු කර ගසා යා යුත්තේ ස්ත්‍රිය විසිනි. විටෙක එය ගෘහවාසී ස්ත්‍රිය පිටමං කිරීමේ ද පුරුෂයාට සිය පෙම විමධ්‍යගත කිරීමේ ද බලපත්‍රයක් වෙයි.
‘මට ඕනෙ සුදු පුතෙක් කිව්වට
ඇත් පැටව් පැදකුණු නොකර දිව්වම
යන්න ඕනිමද මම
ඉන්නෙ ඇයි හිත කියනකොට’
මහාමායා දේවියගේ සිහිනය ඇසුරු කොට ගෙන නිමවන පද පෙළින් ‘දරුවෙකු කුස පිළිසිඳ නොගැනීම’ ප්‍රකාශ කිරීම අපූරුය.
බොහෝ තන්හි තනූජා සහකරුගෙන් ප්‍රශ්න අසයි. අත්පත් කර ගත් සිහින වේදනා කැටියක්ව පසුපස එන අයුරු ඈ පහදන්නේ සියුම් උපහාසයක් ද කැටිව ය. ඒ හැම තැනකම ප්‍රමුඛ වනුයේ නිරායාස ගුණය ය.
සාටෝපකාරී සමාජය තුළ විවාහය වඩා සාටෝපකාරී ය. එය රංගනයකි. ඒ රංගනය සහ යථාව අතර වෙනස තනූජා දක්වන්නේ සියුම් උපහාසයක් ද සමග ය.
‘ප්‍රී ෂූට් එක දවසෙ
වෙරළෙ දුවපු විදිහට
ගේ වටේ දිවිල්ල දැන් හරි අමාරුයි මට
පුළුවන් ද ඔබට කොස්ස විසි කර
වෙරළෙදි වගේ වඩා ගන්නට මාව’
මේ ද එවැනි ම වූ දෝමනස්සයකි. මේ නළු බිරිඳගේ විඳවුමකි.
‘පාන්දර මුහුරත් සතියක්ම ෂූටිං
ගෙදර ආවත් ඉතින් ෆෝන් එක වේටිං
පත්තරේ කවරවල කරට අත දානවා
ඇත්තටම ඉඹපු දින මම මතක් කරනවා’
ඒ දෝමනස්සය අතර පුරුෂයා තුළ වන කුහකත්වය ඈ අපූරුවට රූපනය කරයි.
ස්ත්‍රී ශරීරය පුරුෂයාගේ කෙළි බිමකි. පුරුෂ බහුතරයක් එසේ සිතති. ඒ නිසා ම ඊට ඉල්ලුමක් ද ඇත. ඉල්ලුම නිසා මිලක් ඇත. කහ ඉර මත වාහනයක ගැටී දෙකකුල සිඳ දැමූ විවාහක පුරුෂයෙකු නිමිති කොට ගත් මේ කව හද කම්පිත කරවයි. එහි තේමාත්මක මානය පදිකයාගේ අයිතිය ධාවකයා විසින් පැහැරගත් පසු පදිකයා පෙළෙන වේදනාව සහ ඒ තුළ ස්ත්‍රී භූමිකාව යන දෙතැන වෙතට එල්ල වෙයි. ‘කහ ඉර’ අවදානම් කලාපයකි. නීතිය රකින්නන් ද ඉන් නොරැකේ. ඔහුගේ බිරිය වෙළඳ දැන්වීමකට පෙනී සිටින්නේ ඔහුට බොරු දෙකකුලක් ගෙන දෙනු පිණිස ය. එහෙත් එවැනි ගනුදෙනුවක් ඔහුට දරන්නට නොහැකි ය.
‘තත්පර තිහයි ඇඞ් එකට
පනස් දාහක් කකුලෙ ලපයට
බොරු කකුල් දෙක එපා කියලයි
සුමිත් ළිං පතුලෙ සැඟවුණේ’
තනූජාගේ කවි පුරාණ කවිකොළ කරු සිහියට ගෙන එයි. කවියෙන් සිදුවීම් ප්‍රකාශ කිරීම ඇයගේ සිරිතයි. මිනිස් දිවිසැරියේ කම්පිත කතන්දර පුළුල් ජීවන දෘෂ්ටියකින් ද විචාරශීලී මනසකින් ද කාව්‍යෝචිත බසකින් ද යුතුව තනූජා ප්‍රකාශ කරනු ලබයි.
මනමේ නාටකයේ රඟපාන්නට ගිය කුමාරි නම් තරුණියත් පොඩි ජිනේ සහ ප්‍රියලාල් නම් තරුණයන් දෙදෙනෙකුත් වටා ගෙතුණු කුමාරි, කුමරු සහ වැද්දා යන නාට්‍ය චරිත සැබෑ ලෝකය හා මුහු කරමින් අපූර්ව සංකලනයක යෙදෙමින් ඇය පබඳින කව දෘෂ්ටිකෝණ දෙකක් ඔස්සේ ගෙන එයි. පළමු පද පේළි හත පූරක කාර්යය ඉටු කරයි. ඉන් පසුව යෙදෙන සිවු පෙළින් කථා කරන්නේ පොඩි ජිනේ ය. ඊ ළඟ කවි පෙළ පූරක කාර්යයකය. ඉන් අනතුරුව යෙදෙන කවි වැද්දාගේ හඬ ය.
‘වැද්දා’ සහ ‘කුමරා’ යන චරිත සම්ප්‍රදායිකව ලබා දෙන භෞතික වටිනාකම්, මානව හැඟීම් සහ භාවිතනයක් තුළ පරස්පර වන හැටි ඈ පෙන්වා දෙන්නේ විචාරශීලී මනසකිනි.
‘කුමාරි උඹ ගමේ ලස්සන කෙල්ල
ටීටරෙන් පස්සෙම කැවෙ වෙරළු උගුරැස්ස
නොදනිමි කාගේ දෝසා කිය කිය හැම දිනම
උඹේ අම්ම අඬන හැටි උහුලන්නෙ කොහොමද’
චිත්‍රපට නැරඹීමට වශී වූ ‘මාලනී’ නම් යෞවනියගේ කතාව ද එසේම ය. ඇගේ නිළි සිහිනය සමග ඈ හිස මත අවුරුදු කුමාරි කිරුළ පළඳන්නට නිළි මාලනියව සම්මුඛ කිරීම අපූරු රූපකාර්ථයකි. නිළි සිහිනය සහිත යෞවනියගේ උපතේ සිට ඇය ගැබ්බර වීම දක්වා ජීවිත ප්‍රවෘත්තිය අපූරු චිත්ත රූපයන්ගෙන් යුතුව ගෙන ඒමට තනූජා සමත් වන්නීය. ‘රඟපෑම’ භයානක ක්‍රීඩාවක්ය යන්න ඇයගේ ඇඟවුමයි.
‘සෝමා’ නම් මාලනියගේ මවගේ ඉරණම තීන්දු කරන්නේ ‘ටීටර් චන්දරේ’ය. ඒ ඉරණමම මාලනී වෙත ගෙන එන්නේ ද නිළි සිහිනයයි. ‘පැල්ලමක්’ යන්න රූපකයක්ව ගෙන ගොඩනගන කව ‘පැල්ලමක්’ නොමැති වීම නිසා ‘පැල්ලමක්’ ඇති වන ස්ත්‍රී දිවිසැරියේ තවත් ඛේදයක් අනාවරණ කරන්නකි. ඒ තුළ ඈ නගන පැනයට නිශ්චිත පිළිතුරක් දීමට සුචරිතවාදී සමාජයට හැකි ද?
‘සෙල්ලමක් නෙවෙයි ජීවිතය
පැල්මක් ඕනෙමයි කෙල්ලෙක්ට
ඉල්ලමක උපන් රතු මැණිකක
පළුදු තැන් තියෙන්නම බැරිද? ’
‘පැල්ලමක්’ නොමැති වීම ජීවිතයට ‘පැල්ලමක්’ ගෙන ඒම අපූරු උත්ප්‍රාසයකි.
කුටුම්බ බැම්මෙන් වියුක්ත නිදහස් කෙල්ලන් පුරුෂයන්ට ප්‍රිය ය. මරියා මග්දලේනා සිහියට කැඳවන ඇගේ කෙටි කව විසල් චින්තාවලියක් වෙත ආලෝක ධාරා විහිදුවයි.
‘මරියා වගේමයි ඇය
කැබරේ නටන බකාඩිත් බොන
දණහිසට උඩින් මකරෙක් ඇඳපු
කෙල්ලෙක්ය ඇය පිරිමි ඇස හොයපු’
එහෙත් එවැනි කෙල්ලන්ගෙන් රසයක් විඳිනු විනා එවන් කෙල්ලන් හා විසුමට පිරිමි කැමති වන්නේ නැත. ඔවුන්ගේ අත්කර ගැන්ම ‘සුචරිතවාදී’ ‘ස්ත්‍රී සුරුවමකි’.
‘පිරිමි හරි කැමති කෙල්ලෙක්ය ඇය
කොයි කවුරු වුවත් බඳමු යයි නොකියන’
ඒ අනුභූතිය තවදුරටත් විවරණය කරමින් ඈ තවත් කවක් ලියයි.
‘ඔයා හරි රැඩිකල් කෙල්ලෙක්
අපේ ආදරය පටන් ගත් මුල් කාලෙ
ඔයාගෙම වචන’
රැඩිකල් කෙල්ලන් පුරුෂයින්ට උවමනා කරන්නේ හුදෙක් තම ශාරීරික මානසික ආශා සංතෘප්තිය පිණිසය. බළලා මල්ලෙන් එළියට පනින්නේ සංතෘප්තිය අවසන් වූ පසුවය.
‘ආදරේ ලොකු පොතක් පැටියෝ ඔබ එක පිටක්
පෙරළන්න මට ඕනෙ තවත් පිටු මහ ගොඩක්
එක රෑක එදා හඳ එළිය නැති දිගු රැයක්
ඔබ කීවෙ මගෙ දෙතොල් අතර සිර වී පැයක්’
එහෙත් ස්ත්‍රිය විෂයෙහි ආදයර ‘සුරුවමකි’. ඇය එය බෝ කලක් සුරකියි.
‘ආදරය කියන්නෙම ආදරය හින්දා
ඔබ කෙරේ ඇති සෙනේ ඒ ලෙසින් රන්දා
රැඩිකල්ම හැඟුම් ටික ලොකු පොතක හංගා
මෙහෙම්මම ඉන්නෙ මම ආදරය හින්දා’
අජීවී වස්තු සජීවී කොට ඒ තුළින් සජීවී ආත්මීට වේදනාවන් විවරණය කරන්නට ඈ තැත් දරයි. ‘දුක කියන්න තිබුණු බෝධිය කඩන් වැටුණා’ යන පුවත ඇසුරෙන් නිම වූ කව මනුෂ්‍ය දුක්ඛ දෝමනස්සයන් වෙත අකම්පිතව බලා හිඳිනා බෝ රුකක් වෙත ජීවය දීමකි. ඒ ඔස්සේ බෝ මැඩ අසල අනාවරණය වන මිනිස් හැඟීම් සමුදායකි. අසහනය, එය සමහන් කරනු ලබන යැදුම, විශ්වාසය, තාර්කිකක්වය පරයා නැගෙන මිත්‍යාව, මේ සියල්ල ඈ සියුම්ව ගොණු කරන්නේ සානුකම්පිතව ය. කෝච්චියට ද එවන් සජීවී බවක් ආරෝපණය කොට දුක් දරන වස්තුවක් ව විවරණය කිරීම මනරම් ය. උඩරට මැණිකේ, පොඩි මැණිකේ සහ යාල්දේවී දුම්රිය ඈ ඒ සඳහා යොදා ගනියි. පෙර කවියේ ද දරනු ලැබූ සානුකම්පිත උපේක්ෂාව ද සමග ඛේදවාචකය සෙල්ෆි බවට පත් වන සමාජය දෙස බලන සෝපහාසය ද මනරම්ය. සුලබ සිදුවීමක් දුලබ ලෙස විවරණය කිරීම අපූරුය.
‘කෙස්ස උස් කර උඩට බැඳගෙන
හොස්ස දික් කළ හැඩැති කෙල්ලෙක්
මැණිකෙ අක්කව ඉම්බ කිවුවා
ඇගේ මුහුණෙත් කඳුළු තිබුණලු
සෙල්ෆි සිල්පර අතර වැටුණලු’
කවි බොහොමයක ඇති නිරායාස ගුණය, භාවික ගුණය ‘තාජුදීන්’ ලෙස ආරම්භ කොට ඇති කවියෙන් හීන වී යයි. එහි ඇත්තේ වාර්තාමය ස්වරූපයක් වන අතර ආයසකර ලිවීමක ඇඟවුමකි. ඒ හැර බොහොමයක් කවි ප්‍රබල අනුභූතීන් ය. පරිකල්පනයත්, ව්‍යුත්පත්තියත් ප්‍රශස්ත ය. පෞද්ගලික කියවීම් වුව ඈ අපූරුවට සමාජ කියවීම් බවට පත් කරයි. ඒ ඔස්සේ දෘෂ්ටිවාදයට ඔබ්බෙන් ඇති යථාර්ථය විනිවද දකින්නට රසිකයා පොළඹවාලයි. මානව බන්ධුත්වයෙන් තොර සේරිවාණිජ දිවිසැරියක මිනිසාගේ දුර්දශාව ඇය පසක් කරවයි.
මේ වියමන ඔබේ මූණු පොතට එක් කරන්න-
Tags- Book Review, Dumburu Kola Monaru Lissana Papuwa Mada, Thanuja Lumbini, Sinhala Poems, Sinhala Kavi
Currents
වෙසෙස් බූන්දි
අදහස් බූන්දි
කතා-බස් කරන්ට්ස්
රත්තරං ටික
කෙටියෙන්
ඔමරි කරන්ට්ස්
ඔත්තු කරන්ට්ස්
කට කොකියනවට
පැන බූන්දි
Viva Che
BoondiLets
Raha
Cine බූන්දි
රංග බූන්දි
සිත්තර බූන්දි
රහ කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
රහ ඔත්තු
රහ වීඩියෝ
චිත්‍රකතා
BoondiLets
Sookiri
වෙසෙස් බූන්දි
කතන්දර බූන්දි
පොත් බූන්දි
සූකිරි කතා-බස්
අදහස් බූන්දි
රත්තරං ටික
සූකිරි ඔත්තු
රන් රෝස
BoondiLets
Plus
ප්‍රතිචාර
අඩවි දත්ත
Facebook Page
Boondi Google+
Boondi RSS
තවත් පොත් බූන්දි
ඉණෙන් හැලෙන කලිසමක් රදවා ගන්න තතනමින්...
උමතු වාට්ටුවට අප්පචිචී ඇවිත්!
සෞන්දර්යය වෙනුවට කටු අතු- අපේ යුගයේ උරුමය!
"මතක වන්නිය" හෙවත් උතුරේ ශේෂ පත්‍රය
මී පුප් සේ රස 'හෑල්ල'
BoondiLets
ඇනටෝල් ෆ්‍රාන්ස් කියයි.
බොහෝ දේ ඉගැන්වීම මගින් ඔබේ අහංකාරකම තෘප්තිමත් කර ගැනීමට උත්සාහ නොකරන්න. ජනයාගේ කුතුහලය පුබුදුවාලන්න. මනස් විවර කිරීම ප්‍රමාණවත්ය. ඒවාට ඕනෑවට වඩා බර නොපටවන්න. ගිනි පුපුරක්... [More]
What's New | අලුතෙන්ම
කවි|
ආනන්ද
31-Secs
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) මාලා කරුවෙකු සේ මල් සොයා යන
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
සසර සැරි ගමනක ඉම
අතහැරීම ම නිවන කියන උතුමෙකු
අත නෑර අල්ල ගති ආනන්ද
මල,පැහැය,සුවඳ, ඈ... [More]
Cine|
අසන්ධිමිත්තා- වෘත්තයෙන් ආපස්සට
3-Mins
(ඩිල්ෂානි චතුරිකා දාබරේ) සාහිත්‍යය හෝ සිනමාපට තවදුරටත් සාම්ප්‍රදායික ආකෘතියම නොපතයි. රසවිඳින්නන්ව සාමාන්‍ය කතාවකින් නළවාදැමීමට නොහැකිය. තවදුරටත් ඔවුහුද හුරුපුරුදු නිර්මාණ ස්වභාවයම නොපතති. නිර්මාණකරුවකු... [More]
Cine|
රාමු තුළ යළි රාමු වුණු "දැකල පුරුදු කෙනෙක්"
6-Mins
(විකුම් ජිතේන්ද්‍ර) මේ යුගය ඡායාරූප හා කැමරා යුගයක් වන අතර වෘත්තීය හෝ අර්ධවෘත්තීය කැමරා භාවිත කරන ආධුනිකයා පවා අධි සුන්දරත්වයෙන් යුතු ඡායාරූප... [More]
අදහස්|
To Sir, With Love!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) To Sir With Love යනු මීට වසර 28 කට පමණ ඉහතදී කළු සුදු ටෙලිවිෂන් තිරයකින් මා බැලු චිත්‍රපටයකි. එය එතෙක්... [More]
වෙසෙස්|
මැදියම් රැයේ වාහනවලට අතවනන සුදු හැඳි ගැහැනිය
5-Mins
(තිලක් සේනාසිංහ ) අද මෙන් මහජනයා හෝ රථවාහන බහුල නොවූ මීට දශක හය හතකට පෙර ඇතැම් දිනවල මැදියම් රැය ආසන්නයේ දී කොළඹ බොරැල්ලේ... [More]
ඔත්තු|
හෙල්මලී ගුණතිලකගෙන් 'සහස් පියවර'
5-Secs
හෙල්මලී ගුණතිලක විසින් රචිත පළමු කෙටිකතා එකතුව වන 'සහස් පියවර' කෘතිය මුද්‍රණද්වාරයෙන් එළි දක්වා තිබේ.... [More]
පොත්|
ඉණෙන් හැලෙන කලිසමක් රදවා ගන්න තතනමින්...
2-Mins
(රෝහණ පොතුලියැද්ද) පුද්ගල නාමයක්, වාසගමක් දුටු කල්හි ඔහුගේ ජාතිය/ ආගම/ කුලය/ ලිංගය/ ග්‍රාමීය, නාගරිකබව සිතියම් ගත කිරීම සාමාන්‍ය පුරුද්දක්. නමුත් "ඩොමිනික් චන්ද්‍රසාලි"... [More]
කෙටියෙන්|
මොන එල්ලුං ගස් ද?
පොත්|
උමතු වාට්ටුවට අප්පචිචී ඇවිත්!
6-Mins
(කේ.ඩී. දර්ශන) 'උඹට එහෙම යන්න බැහැ උඹ ඉන්න ඕනෙ මම ළඟ. මගේ හෙවණැල්ලෙන් මිදෙන්න උඹට බැහැ.'
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
(-41 පිට)
'මම ගල් ගැහී අප්පච්චී දෙස බලාගෙන... [More]
රත්තරං ටික|
මෙන්න බත් කූරෙක්!
28-Secs
මත්සුවා බැෂෝ යනු කෘතහස්ත ජපන් කවියෙකි. බැෂෝගෙ කවිකාර කම දැක දිනක් ඔහුගේ ශිෂ්‍යයෙකු ද කවියක්... [More]
කවි|
ජානූ! පේ‍්‍රමයෙන් විතැන් විය හැකි දැයි මට කියන්න
24-Secs
(තුෂාරි ප්‍රියංගිකා) එකින් එක මතක අහුලමි
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
මංජුසාවකි හදවත මතක අහුරමි
සීත හිමයේ මිදුණු හිමකැටිති යට
ඔබට කවි ලියා සඟවමි
ජානූ!
පසුපස සෙවණැල්ල සේ ඇදෙමි... [More]
පොත්|
සෞන්දර්යය වෙනුවට කටු අතු- අපේ යුගයේ උරුමය!
13-Mins
(චූලානන්ද සමරනායක) කිවිඳියකගෙ කාව්‍ය ග‍්‍රන්ථයක් එළිදක්වන මොහොතක ඇගේ කවියට ප‍්‍රවේශ වෙන්න වඩාම සුදුසු මාවත මොකක්ද? මේක ටිකක් විසඳගන්න අමාරු ප‍්‍රශ්ණයක්. මොකද අද... [More]
ඔත්තු|
'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්'- දෙසැ. 01
11-Secs
මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්ගේ 'නො පවතිනු වස් ප්‍රේමය ව පවතිමි' සහ 'පියා නො හැඹූ පියාපත්' කාව්‍ය... [More]
වෙසෙස්|
වාලම්පුරි- වාසනාව, විහිළුව සහ මිත්‍යාව
1-Mins
(තාරක වරාපිටිය) ලංකාවේ ඉහළ "අලෙවි වටිනාකමක්" ඇති, ‘අනුහස් ඇති’ ගුප්ත වස්තුවකි වාලම්පුරිය. මෙම ‘වටිනාකම’ තීරණය වන්නේ එහි ඇති ද්‍රව්‍යමය වටිනාකම හෝ වෙනත්... [More]
පොත්|
"මතක වන්නිය" හෙවත් උතුරේ ශේෂ පත්‍රය
3-Mins
(සුරෝෂන ඉරංග) කලා කෘතියකින් භාවමය කම්පනයක් ඇතිකළ හැකි නම් එයට කිසියම් සමාජ බලපෑමක් සිදුකළ හැකිය. එසේ කම්පනයත්, පශ්චාත්තාපයත් ජනිත කළ, දමිළ බසින්... [More]
අදහස්|
විද්‍යාවේ සියවසක පිම්ම!
2-Mins
(තාරක වරාපිටිය) පසුගිය සියවසේ මිනිස් ශිෂ්ඨාචාරය මුහුණපෑ ප්‍රධාන මාරක අභියෝග තුන වුයේ වසංගත, සාගත හා සංග්‍රාමයන්ය. ඒ සියවස තුල එසේ ඉන් මියැදුන... [More]
කරන්ට්ස්|
"අඟ"
19-Secs
(උපුල් සේනාධීරිගේ) අංඟ පුලාවකට නැති මිනිස්සු
තම හිස අත ගෑහ
අඟක්... ඔව් අඟක්
රයිනෝසිරසක හැඩගත් අඟක්
මොළයක් නැති සිරසක්
තෙතක් නැති හදවතක්... [More]
තම හිස අත ගෑහ
අඟක්... ඔව් අඟක්
රයිනෝසිරසක හැඩගත් අඟක්
මොළයක් නැති සිරසක්
තෙතක් නැති හදවතක්... [More]
වෙසෙස්|
ඇනා කැරනිනා සහ ඇනා ස්ටෙපානොව්නා
7-Mins
(ඩිල්ෂානි චතුරිකා දාබරේ) ලියෝ තෝල්ස්තෝයි විරචිත ඇනා කැරනිනා නවකතාවේ ප්‍රධාන කථා නායිකාව වන ඇනා අර්කෙඩියෙව්නා කැරනිනා නමැති චරිතය ගොඩනැංවීම සඳහා තෝල්ස්තොයිට කාන්තාවන් කිහිප... [More]